'n IERSE KOORKNAPIE VERANDER MY LEWE!

Vir die agtergeblewenes... my 7de deel van my geveg as skrywer en om te oorleef in 'n wêreld wat nie gemaak is vir dromers, aspirant skrywers en besige ma's nie... (Op die foto is ek, armgat vol drome, in 2008 na 'n Robert McKee Story seminar in London. Onvergeetlike ervaring. Hier is ek by die Tower! GREAT!)

DAAR IS LEWE NA POPPETEATER...

Jare later, toe die rondry met die poppeteater ook nie meer so ‘n groot uitdaging meer is nie, en die helfte van my bordspel steeds sit en spinnerakke vergader (ek het moed opgegee na al die jare se geswoeg om te verkoop) toe sit ek steeds en wonder hoekom almal so mal is oor Harry Potter en sy duiwels. En hoekom is daar nie Christenboeke in dieselfde genre nie. Wat moet my tieners lees as Christene so tekere gaan oor die verbeeldingryke wêreld van towenaars, hekse en feetjies. Ek dink kinders soek juis bonatuurlike ervarings in hul lewens om te ontsnap van die werklikheid: van ma en pa wat skei, van boelies by die skool en van ‘jy is net nie goed genoeg of maer genoeg nie’. En Super-Christene kla maklik ook oor die slegte invloed van rolprente. Kyk hoe gewild is rolprente. Kinders wil sien hoe die slegte oorwin word, hoe die boelie sy les leer, hoe geskeides weer trou en gelukkig is, hoe wonderwerke gebeur en almal se lewe uitwerk. Ek wil dit hê. Fliek is ‘n ontsnapping van die alledaagse en leer ‘n mens alles van swaarkry en gelukkig wees. Dit leer ‘n mens die kleinste outjie kan ‘n held wees. Is dit alles nie wat die Bybel ook vir ons leer nie? En ek wonder hoekom maak Christene nie meer rolprente wat dit vir ons wys nie.
Ek kry toe die idee om juis ‘n boek te skryf vir tieners wat in die Middeleeue afspeel maar wat Christelike bonatuurlike elemente bevat. (Die boek wil ek natuurlik in ‘n fliek omskep, want kyk, die alter-ego: Drucilla die Dromer in my, slaap nooit nie. Sy is besig om te dink en te droom oor ver plekke en opwindende dinge...)
‘n Nuwe wêreld gaan vir my oop. Ek glo die idee kom van Jesus self af (ja, alweer ek en Jesus wat die wêreld gaan verander en oor die muur gaan spring!) Toe ek eers die idee raaklees van ‘n sekere altaarbybel (The Book of Kells oftewel The Gospel of Colmcille) wat in die jaar 795 in Skotland uit die hande van die Vikings gered is, is ek hoek, lyn en sinker in hierdie wêreld vasgevang. Ek sit elke beskikbare oomblik en navorsing doen hieroor en ek droom hoe ek kinders gaan leer van ‘n stukkie Bybelgeskiedenis uit die donker middeleeue waarvan bitter min mense weet. En daarmee saam die wonderlike wêreld van die Kelte, die Vikings, die destydse Druïdes en sowaar, daar was regte hekse in daardie tyd! En skelm Monnike, prinse, prinsesse, bygelowige mense en groot gelowige mense en kinders. Daar was legendes wat gewone mense geglo het oor feëtjies en reuse en supermense of gode wat redding bring vir die versukkeldes.
So tussen my kinders se skoolwerk en dansklasse, kosmaak Sean-Jacques se grootmensdoeke en terwyl Anton nog besig is met sy laaste jaar of twee van Teologiese studies, begin ‘n nuwe lewe vir my. Ek leef my roeping uit, dink ek. Ek geniet elke oomblik. Die drang in my om te skryf en daarmee saam mense te leer oor die Bybel en ook God se werking in die lewens van gewone mense wat moes oorleef in die Middeleeue, is ‘n droom wat verwesenlik word voor my oë.
Ek skryf elke dag 'n bietjie, doen baie navorsing, lees, lees en lees oor Ierland, Skotland, Noorweë en legendes. Ek trap in elke flippen skrywer-strik wat daar is, maak foute, maak dit reg, kry nog foute, kry proeflesers, en nog ‘n proefleser en moet goeie mense se bose kritiek en menings hanteer. Maar ek weet ek is gemaak hiervoor. Skryf kan ek skryf. Stories kan ek vertel. My hele lewe het tot by hierdie punt saamgewerk: van my seun se terapie, my bordspel, my kinderwerk, my storievertelling met die poppe, my Survivor partytjies, my linker en regter-brein kursus, my joernalistieke graad en ondervinding, elke rolprent wat ek al na gekyk het.
Ek dog toe ek sien voor my oë hoe my droom lewe kry. Ek en die Here saam gaan ‘n nuwe era inlei... Uiteindelik gaan mense sien dat jy ‘n Christelik aksie-avontuur verhaal kan skryf oor gewone mense wat met Jesus loop en val en oorleef... en daar sal genoeg bonatuurlike elemente aanwesig wees wat kinders kan laat droom oor God en al sy skepsels... Wee Monk’s Tale, The Secret of Immortality, ‘n aksie-avontuur verhaal (nie fantasie nie!) oor hoe drie kinders (2 koorknapies en 'n sieguner meisietjie) in die middeleeue ‘n altaarbybel red en vlug voor Vikings, Druïdes en wat nog als, en hoe hul die Book of Kells veilig in die dorpie Kells kry. Al die elemente van 'n gewilde moderne fliek is daar en dis vir die oorgangsmark (kinders tot grootmense) ens ens.
Ek weet een ding: Ek sal nie self my boek druk en verkoop nie. Ek sal nie. Ek kan nie. Ek kan nie. Ek wil nie. Ek hoef mos nie. Ek het mos die lig gesien. Ek en die Here... die Here self sal vir my ‘n uitgewer stuur as ek begin soek. Hy gaan my paaie gelyk maak. Vir sy geliefde gee Hy dit in die slaap. Met my God spring ek oor die alewige uitgewersmuur. Ek is goed genoeg om ‘n boek te skryf van wêreldgehalte. Ek gaan die wêreld wys dat die nie net Harry is wat kinders se verbeelding aangryp nie, maar ook die Bybel en God se mense. Ek kan vir die Christenmark iets jonk en jeugdig en vol woema gee. Ek weet ek kan.
Die skryfwerk gaan vlot. Ek kry nie writer’s block nie. In my stiltetyd vra ek die Here om my boek te seën, om my idees te gee en my kreatief te maak en die idees stroom deur my kop. As ek bid vir idees en vir inspirasie kry ek dit nog voor ek opstaan van my kniekoppe af! Die Here is goed. Nou is ek en hy op dieselfde plek! Nou hoor ek mos Sy stem, of hoe? Ek moet partykeer vir die Here vra om minder idees te gee, my kop gaan bars! Ek laai kinders op en af, help met huiswerk, vat buitemuurse aktiwiteite toe en ek kan nie wag om by die rekenaar te kom nie, want die idees maak my mal van opgewondenheid. Vakansies kan ek min werk want kinders wil dinge doen, plekke gaan. Na die vakansie plak en weer voor die rekenaar neer en skryf my hart uit.
Hier en daar woon ek ‘n skrywers- of draaiboekkursus by om seker te maak ek is op die regte pad. My supergeloof in my talent, my visie en my Here ken geen perke. Ek weet al verdien ek tans geen geld om die huishouding uit te help nie, kom my dag nader van boek publiseer en ‘n inkomste uit my gawe te verdien.
Ek is ook nou nie heeltemal stupid nie. Ek praat met mense wat boeke skryf en wat wel gepubliseer word. Hulle kry maar min geld per boek wat deur ‘n groot uitgewer uitgegee word, maar dit pla my min. Ek weet soos ek weet my boek gaan nie nasionaal nie, maar internasionaal uitgegee word, want dis ‘n boek oor wat afspeel in Ierland en Skotland en die Vikings en sodra dit klaar is gaan ‘n uitgewer (Christen of nie) dit opraap en uitgee. Ek gaan mos nie weer self die ding van uitgewery doen nie. Sowaar, die Here sal dit nie aan my doen nie... Die swoeg en sweet, die proeflees, die drukgereed kry, die ingedoen word deur drukkers, die bemarking... ek kan nie weer daar gaan soos met my bordspel nie. Ek kan nie weer en weer probeer om almal te oortuig en kan skryf nie. Ek kan skryf.
Maar helaas... Na twee jaar se navors en skryf en nog twee jaar se slyp en proeflees en vriende wat lees vir foute kom my meesterstuk einde se kant toe (Ek kan nog 15 bladys skryf oor foute en proeflesers). Ek begin inskryf vir oorsese skrywerskompetisies en begin navraag doen by literêre agente en uitgewers. Dis mos nou hier waar die Here my gaan uithelp. Of nie...
Anus Horibilus. Horribilus. Horibilus. Ek kry ‘n agent. Die eerste een wat ek kontak op die internet. Writer’s Literary Agency in Amerika. Terwyl ek die brief in die eerste plek vir die agent skryf, nogals Mary Bluestone (indrukwekkend), bid ek en vra vir die Here se leiding. Moenie asseblief, moenie my weer deur die drukkershel sit van my Kruispad bordspel sit nie. Asseblief, lei my gees om te hoor wie om te vertrou in die bedryf en waar om nie te gaan nie. Ek is niemand. Ek is nie wêreldwys met hierdie sake nie. Ek het net soveel energie oor op ‘n dag na my kinders en man als gevat het. Spaar my die pyn van sukkel en sukkel en sukkel om myself te bemark. Amen.
Na ‘n jaar van luister na die agent se aanbevelings (van die inligting was seker bruikbaar) en lees van briewe wat aan al hul skrywers geskryf word, om te help met die soek van ‘n rolprentmaker, beleef ek toe eendag die wrede waarheid. Hulle wil geld uit my hê vir ‘n webblad vir myself en nog geld vir bemarking. Ek ruik ‘n rot. Ek vind toevallig deur iemand uit dat die agent nie bestaan nie maar slegs ‘n persoon is met ‘n rekenaar wat kyk hoeveel geld hy uit ‘n arme stupid skrywer kan maak. My wêreldtjie stort in duie. Ek het vir almal vertel van my agent. Ek het visite kaartjies laat druk met my agent se besonderhede op en dit orals versend in my pogings om ‘n rolprent Regisseur/uitgewer se aandag te trek.
Ag, ek was verpletter. Ek het selfs in die plaaslike koerant ‘n artikel gehad van my en my agent en my droom wat waar word en my krusus. Hollywood hier kom ek, arme sot. Stupid, stupid, stupid. Ek gaan soek op die internet en lees dat dieselfde lot wat my oorgekom het, baie skrywers al oorgekom het met dieselfde agentskap. Daar is ‘n webtuiste wat mense waarsku teen die mense. Stupid.
My moed gaan lê maar ek soek voort na ‘n agent, skryf in vir boekkompetisies wêreldwyd, gebruik elke denbare kontak wat ek het en nie het nie. Dit is pure hel. Dis ‘n bose kringloop van voor die rekenaar sit, soek, soek, soek, briewe skryf vir uitgewers, agente, kry briefies terug wat sê: jammer ons gee nie so boek uit nie; jammer, ons soek nie nuwe skrywers nie, jammer jy skryf baie oulik maar nee ons stem nie almal saam om dit boek uit te gee nie, jammer, maar sterkte en vlieg in jou kanon in want jy is niemand. Hierdie is ‘n bose wêreld van verwerping. Dit dwing jou om jouself te probeer bemark al is jy nie ‘n bemarker nie, en al wil jy net sit en skryf, want niemand glo in jou nie. Jy tel jou versplinterde selfbeeld op na elke brief wat jy terugkry en jy weet jy is nooit goed genoeg nie. Jou bediening is nie welkom nie. En uiteraard dink ‘n mens: God ag jou nie goed genoeg nie, anders sou Hy mos... God spring nie net saam met jou oor ‘n muur nie. Jy val jouself meeste van die tyd bloedneus. En ek sukkel om te verstaan. Ek sukkel om God te verstaan. Ek sukkel om te verstaan hoekom ek hierdie bediening, hierdie droom en hierdie oortuiging het. Dit voel vir my of ek God vir ‘n vis vra en ek kry elke keer ‘n slang.

GROOT PLANNE WORD GROTER... (Dit laat my dink dis amper soos 'n ballon wat jy blaas en blaas en dit word te groot, maar jy wil nog bietjie wind daarin kry want jy wil sien hoe groot dit kan word voor dit bars... en as dit bars, dan is jy in jou moerin... en so' afgehaal...)
Moet nou nie dink ek sit net voor die flippen rekenaar nie. Ek het planne, hoor, groot planne om hierdie boek onder iemand se aandag te kry. Anton het intussen sy studies klaar gemaak en met ‘n meestersgraad in Gemeente-ontwikkeling begin. Ons eie kerk op die dorp wou hom nie aanstel nie (meer daaroor later as ek krag het) wat hom toe laat dink daaraan om ‘n uitreik te doen na kerklos en kerkseer mense. Dit was iets soos ‘n selgroep waar mense hul vrese, pyn en vrae kon verwoord sonder veroordeling of kritiek. Dit begin as ‘n klein groepie mense en groei later so dat ons in ‘n skoolsaal moet bymekaarkom en later in ‘n nog groter saal by Oppidam in Hartbeespoort. Anton kry nie salaris nie, maar ons werk op klein bydrae wat mense by die koffietafel in die blik gooi. Die Kuierkerk ontstaan, ‘n informele kerk, waar Anton slegs die verhaal van God in die Bybel vertel en ‘n lekker bespreking na die tyd, en natuurlik drink ons koffie voor, tydens en na die tyd. Geen dogma, tradisies en oordeel nie. God self sorg vir ons vir kos en klere, dis al wat ek kan sê van daardie jare. (Op die foto is Anton tydens ons besoek aan London in 2008 in die underground, by 'n teksvers-advertensie... so waar...)

Anton gaan in dié tyd saam met ‘n klomp Proffies van Tukkies en ‘n paar hogere kerkmanne en sinodemanne op ‘n toer na Amerika om die nuwe beweging wêreldwyd in die kerk: die Emerging Church te gaan ondersoek. Dit is mense met dieselfde behoeftes wat begin kerk hou in winkelsentrums, koffiewinkels, rolprentteaters en waar ook al hul plek kry. Dis informele kerke wat net orals opspring en afwyk van die tradisionele kerke se manier van doen. Hier mag jy jou geloofservaring deel met mede-gelowiges en julle gesels lekker daaroor. (Super-Christene sal jou dadelik vertel hierdie tipe kerk is uit die hel uit.)
So stuur ek my cd met my boek op moi in koeverte saam met Anton na Amerika en hy pos die briefies daar aan sekere uitgewers en agente wat ek vooraf gegoogle het. Ag man, hy is nog nie terug in Suid-Afrika nie of die briefies kom terug: niemand soek “unsolicited” boeke of draaiboeke nie, wat beteken, as hulle jou nie vra vir die ding nie, moenie dit stuur nie. Nou hoe kan iemand dit ooit flippen raaksien?
Ek besluit dat dit tyd is om die plekke te sien waar my boek afspeel: Skotland en Ierland. En om die lug in te drink en inspirasie te kry vir my volgende boek wat natuurlik hierop volg. Daar moet op die ou einde drie flieks wees, glo ek. Die volgende een speel af in Noorweë in die middeleeue en die laaste een in Frankryk. Hierdie ouens het Bybelgeskiedenis en legendes wat niemand van weet nie. So beplan ek oor die internet ‘n redelike goedkoop trippie (in Youth Hostels en Travelodges) na Engeland vir ons gesin en vat ons twee dogters (8 en 11) saam. Sean wat nie so ‘n toer sal kan byhou nie, bly by my suster. Ek vat weer my koevertjies met cd’s van my boek saam en soos ons van kasteel na klooster rondtoer en die lieflike plekke in Skotland en Ierland beleef, samel ek uitgewers se name in, sommer in die toeriste winkels en pos briefies sover ek gaan. Ek het probeer afsprake kry by uitgewers maar hulle wil my glad nie sien nie. ‘Stuur ‘n brief en doen navraag en AS ons jou boek wil lees sal ons VRA!’ Maar ek glo mos steeds dat God my pogings sal seën want dis mos ‘n edele saak dié bediening van my. Daar het ook niks van gekom nie, behalwe dat ons ‘n heerlike vakansie gehad het! Absoluut heerlik. Daardie plek praat met my hart! Flippen hoekom? Ek weet nie! Die ou kerkies en mosbedekte grafte en ruïnes ruk my siel tot in die hemel!
Dis deel van my pobleem, want Suid-Afrikaanse uitgewers het my al goed vertel dat ons kinders nie boeke wil lees wat in ander lande afspeel nie of wat selfs ‘n geskiedkkundige agtergrond het nie! Hallo??!! Maar... las een groot uitgewer by: ek skryf goed, en as ek besluit om iets in Afrikaans oor Suid-Afrika te skryf, sal hulle dit DALK gebruik. Het hierdie mense enige idee hoeveel energie en tyd gaan daarin om iets te skryf wat hulle DALK gaan oorweeg as hul lus het? Dis seker ‘n flippen siek sel in my brein wat my so laat dink, maar ek wil net oor die middeleeue skryf en die wonderlike onontdekte geskiedenis van die Bybel in daardie tyd. My kinders is mal oor my boek. Al die kinders wat dit al gelees het is gek daarna. En grootmense hou daarvan want die boek se lesers is ‘n oorgangsgehoor van tieners tot grootmense.
Vir die volgende twee jaar vervolmaak ek my boek en my draaiboek want ek het mos nou baie te siene gehad in Engeland en geproe en geruik en gevoel. ‘n Moeilike tyd met die kerk wat vir Anton alle hel gegee het omdat hy die Kuierkerk uitreik begin het, het nogal emosionele las op my gelaai en energie gesteel, moet ek sê, maar die lewe gaan ook aan. Kinders, kinderkerk by die kuierkerk, mense, gemeentelede, navorsing. En intussen surf ek die internet plat na agente en uitgewers (baie tydrowend en niksbetekenend).
En rolprentmakers. Ek woon ‘n Suid-Afrikaanse kursus in draaiboekskryf by maar voel onvomaak. Ek woon selfs in 2008 'n krusus in London by van die groot Amerikaanse draaiboekskrywer guru: Robert McKee (Story Seminar). Ek verslind sy boek, Story, en sit voor in gestoeltes van die lokaal by die West Minster University.

(Op die foto is ek en 'n Sweedse vriendin wat ek gemaak het tydens die Story-seminaar by Wetminster Universitey. GREAT!)

Vir die drie dae van die kursus is ek in vervoering oor elke woord wat die McKee-man sê. En kyk, ek moet nou bylas dat die meneertjie mos nou tipies Amerikaans is. Hy is als en weet als en verder moet jy net luister. En ek het. Hy kan maar ‘n ou korrelkop wees, maar hy het kennis van die rolprentbedryf en draaiboeke en ek verlustig my in die man. Ons doen ‘n volledige outopsie op die fliek, Cassablanca (volgens McKee die beste fliek ooit!) Ek gaan sien gou ‘n paar Abbeys, toer op ‘n oop bus deur London en gaan kyk gou hoe lyk Canterbury en Leeds Castle. (Ag, dis soooo LEKKER!). Dit is kondensmelk koffie en boerebeskuit vir my! Ek love dit. Ek is in die wolke. (Jy wonder hoe bekostig ek dit: kyk as ek myself kry is ek in Flippen Engeland! My suster se dogter werk toe daar en ek het blyplek. Ek ry met die cheapste slgeste lugredery, maar gaan gaan ek). As jy my sê ons vlieg more, is ek daar, gepak en gestewel.
En ek kom terug en verander en kap en breek en brou aan my storie. Nou is die boek en die draaiboek volmaak, meen ek. In hierdie twee jaar tussen 2008 en 2010 gebeur baie in ons lewe rakende die tradisionele kerk en Kuierkerk. Asof my geveg om myself tot skrywer te verhef nie groot genoeg is nie, lê 'n bose slang en wag vir ons... hy is eintlik reeds daar, maar ons besef nog nie hoe groot hy is nie. Arme Harry Potter sou gehol het as hy gesien het hoe lyk die slang wat in die kerk lê en wag op hoopvolle siele wat die Woord wil verkondig op anderster maniere as die Tradisionele manier... Dit meer as iets anders, trek my in ‘n grafkelder van depressie in... ‘n hartseer verhaal met baie Christenlyke. Maar die geskiedenis lê gesaai hiermee... Christenlyke (en baie ander) wat deur Christene nagelaat is, verbrand, verskroei, verkrummel, vermoor, vernietig, verwoes... verneder, verag, verraai, verkrag... Dit is waaroor die Annus Horibilus gaan... daarom moet jy deurworstel saam met my na my ellendige opbou tot die GROOT 2010! Maar so tussen al my treurmare en ellende, weet ek tog die liggie aan die einde van die tonnel is nie die duiwel met 'n flitsie nie... maar wel HOOP... of ek dink ek glo dit nog? Ek doen mos? Doen ek?

POPSPEEL IS NIE KINDERSPELETJIES NIE!

OFTEWEL, DIT KAN GROOTMENSSPELETJIES OOK WEES!

Hierdie is die sesde deel van die super-neurotiese-dog-op-en-af-pad van 'n moerige mev. Doeminie, met etlike onderdrukte persoonlikhede, wat oorleef in 'n wêreld vol oordeel, Super-Christene en 'n verbeelding wat homself nie wil uitwoed nie! (Die ander gedeeltes het al in Januarie begin as jy 'n eerste leser is!)

(Op die Foto is ek met een van my poppe, Spike in 2002 - hy is seker ook een van my alter-ego's. Hy het 'n wil van sy eie en 'n baie stoute uitkyk op die lewe! Maar sy hart is pure goud.)

Met my kinders in die kleuterskool, ook Sean-Jacques, begin ek my vriendin wat kinderwerk doen, Sonet, help met haar poppeteater. Ons werk naderhand so lekker saam dat ons sonder enige voorbereiding na ‘n skool of kerk toe kan gaan en ‘n hele Bybelse show opsit wat oud en jonk laat skater van die lag en baie laat leer van die Bybel. Onsself lag partykeer so erg vir ons eie simpel grappe dat die kinders dink die poppe huil. Ons poppe, Spike, Stoffel en Bienkie (en nog ‘'n paar obskure ander karakters: ape, sterre, blomme, paddas, donkies) is groot treffers by die kinderkerk, skole en ander kerke waar ons so aan en af optree. Hulle kry 'n lewe van hul eie en tree vir tree kry ek selfvertroue. Skielik besef ek dat ek 'n storieverteller is. Dit is my gawe. Dit is waarvoor die Here my al die jare opgelei het. Drucilla die Dromer begin-begin groot drome droom. (Sy is mos een van my undercover alter-ego’s wat net nie wil gaan lê nie, al tref orkane, aardbewings en vloede al my kreatiewe pogings. As ek weer sien, duik sy uit die moeras van verwoesting op en skep nuwe asem. Partykeer wil ek haar net doodwurg en klaarkry met haar belaglike idees. Sy gaan nog my dood beteken! Nie Gielie galbraak wat so kan bitterbek kla nie. Nie Sara-sukkelgat wat van armoede kan omkom nie en beslis nie Svetlana die swetser wat haar emosies oor almal uitwoed nie. Die gevaarlike een is: Drucilla die flipen dromer.) Ekself, wat moet oorleef tussen al my alter-ego’s deur, besef ek moet die Bybel vir kinders (en grootmense wat net so lekker saam poppekas kyk en lag) maklik maak. Die wonderlike idees in my kop draai en draai en maak my mal.

Meanwhile back at the range...
(Op die foto is my dogter Chantal, in 2003, by ons perd Vicky wat ons gebruik het tydens my plaaspartytjies)

Maar kinderwerk (my bordspel en poppeteater) bring nie juis goeie geld in nie. My man studeer en werk deeltyds om ons pot aan die kook te hou en ek moet ook iets doen om meer geld in te bring. Ek begin ‘n plaaspartytjie area met ‘n paar plaasdiere op ons plot, kry ‘n klompie Jungle Gims by vriende en verf dit, kry ‘n stokou perd om die kinders rond te lei en ek begin ‘n Survivor Partytjie besigheid. Die kos is maklik. Daar is wel ‘n tipe spinnekopkoek aan die einde van ‘n oorlewings-veldroete wat hul moet volg en waartydens hulle sekere vreeslike goed moet eet. En intussen leer hulle sommer bietjie van oorlewing. Ek laat hulle gedroogde mopaniewurms en bokkoms eet, warm rooi partytjiekoeldrank drink (dis kamstig die boerbok se bloed) en hul kry lekkertjies wat soos insekte lyk. Hulle skiet kettie, spoeg bokdrolle, klim deur en oor en onder snaakse hindernisse deur en geniet hul gate uit. Dis nou die wat nie naar word van die interessante spyskaart nie. Aan die einde van die roete moet hul hul eie vuur maak en hul eie rooiworsies braai aan ‘n stok en dan eet hul warmbrakke so in die veld.
Die res van die dag hol die kinders op en af met die kliprantjie en spring oor klippe soos wafferse bosvarke en geniet elke oomblik, sonder dat ek veel meer doen. My eie kinders het gedink dit is baie cool en ek het agtergekom ek verstaan so ‘n bietjie van ‘n kind se verbeelding. Ek noem die goed omdat ek besef het die Here het ‘n manier om ‘n mens op te lei om by ‘n sekere doel uit te kom sonder dat jy dit raaksien. Eendag sien jy net jou lewensprentjie is meer in fokus wat jy gedink het. In hierdie tyd van my lewe is ekself ook minder kompleks. Eks gefokus op oorlewing, kos op die tafel en om kinders groot te kry.
Kyk, maar ons bly maar arm en die koskaste bly leeg. Met die partytjies saam, moet ek elke dag verlepte groente gaan oplaai by n padstalletjie op die dorp sodat my bergbokkies, hoenders, hase en ganse kan vreet. En hulle kan vreet, glo my. Onsself eet nie juis wat wonders nie, want met ‘n voltydse student (wat eintlik die broodwinner is) en drie honger kinders, is dit moeilik om elke dag almal se pense vol te kry. Gou sien ek toe iets. Tussen die klomp ou groente en blare is daar altyd ‘n pakkie pattipans of ‘n mielie of twee of tamaties wat heel eetbaar is. Elke dag grawe ek dus relatief ‘vars’ groente uit die boks voor ek die plaasdiere voer. Dit het gekeer dat ons skeerbuik kry in daardie sewe maer jare. Ander mense kan dalk gril hiervoor, maar ek dink ‘n engel het die groente vir my en my gesin daarin weggesteek. Ek vermoed die engel se naam was dalk Liesbet.

(Op die foto is Michelle, my dogter, (en Chantal in die hoekie) met 'n jong bergbokkie, by ons plaaspartytjie area in 2003.)
Ons vriende, wat in daardie tyd nie altyd geweet het van ons koskrisis nie, spot tot vandag toe nog met ons wat die bokke se kos geëet het. Vandag is dit beslis ‘n snaakse storie, veral toe ons musikantvriende nog ‘n Grafsteensanger-lied oorskryf en sing tydens Anton se verjaardag. Oor mev Doeminie wat die bokke se kos eet. Dit eindig iets soos: “...en seën my ma en seën my pa en mev doeminee se kinders wat moet bokkos vreet.” So lag ‘n mens seker maar altyd later oor die groot krisisse in jou lewe. Ek moet bysê dat ons altyd kos op die tafel gehad het, al was dit nie iets wat die Naked Chef sou uitdink nie. En soms het iemand Woolworths kos wat verval het in ons yskas gesit as net my bediende tuis was. Ons was dan so dankbaar en het soos konings gevoel.

EK LOER TOE UIT DIE LINKERBREIN BOKS
Ek het al gesê dat ek as kind (en vandag nog!) skool en onderwysers gehaat het. Ek besef vandag dit was omdat ons skoolopleiding en selfs Universiteite baie linkerbrein ingestel was. Ek leer hiervan toe ek by my goeie vriendin, Elsa, ‘n krusus oor linker en regterbreindenkers doen, juis om nog 'n geldjie te probeer maak om die koskaste vol te kry. Ons bied toe krususse aan vir gr. 9 en gr. 11 kinders om te help met vak- en beroepskeuses. Ek besef toe ek is so regs as kan kom: kreatief, verbeeldinryk, kunstig, rebels, sien ‘n groter prentjie, lief vir mense, het empatie en simpatie, ens ens, maar ek raak ook gou verveeld met iets en sukkel om take af te handel. Is so, is so. En ek dog altyd ek is maar net aandag-afleibaar, sonder ambisie of dom. Al het my pa altyd gesê ek is uniek. Ek kon byna nooit 'n preek van 'n tradisionele dominee deurluister nie, want gou-gou raak my verbeelding aan die weghol en ek dink oor plekke ver en onbekend. Dan dink ek maar ek is 'n swak Christen. Ek het later agtergekom dat as ek 'n prentjie van die preek sit en teken tydens die diens, ek makliker luister, maar vir die goeie Christen wat langs my sit, lyk ek of ek uit die hel uit is. Ek bedoel, sies man, jy kan nie prentjies sit en teken as die dominee preek nie!
Ek raak toe wel een goeie dag moeg vir die partytjie besigheid en die lesings oor linker-en regterbreine. Nie dat dit juis sakke vol geld inbring nie. Op ‘n stadium het ons selfs hoendermis-kompos begin verkoop en ek moes menige bakkievrag met ons Nissan 1300 in die dorp gaan aflaai vir min vergoeding. Ek het ook muurskilderye begin verf op kinders se kamermure vir ekstra geld, want ek is nogal kunstig, iets wat ook maar altyd onderdruk was.
Vir ekstra geld het Anton nagskof gewerk by ‘n plaaslike motorhawe en soggens in die huis ingestap en na slaptjips geruik. Hy moes dan gou stort en deurjaag Tukkies toe vir sy klasse. Gelukkig het hy ’n meestelike brein en het met min studeer baie goed gedoen. Ek dink God het hom ‘n natuurlike verstaan en aanleg vir die Bybel gegee. Dit maak ongelukkig dat hy sommige kerktradisies sien vir wat dit is, slegs gewoontes wat deur mense uitgedink is, en daarom bring dit hom soms direk in konflik met die super-tradisionele kerkganger en predikant, wie se denk-boksie baie klein is.
Wat ek wel agterkom is dat gelowiges begin wakker word onder Anton se lering want hulle begin vir hulself dink. Of eerder, kom hul agter HULLE MAG VIR HULSELF DINK! Hulle begin kyk wat die Bybel sê oor sekere gebruike en feite en dit bring ‘n ongelooflike vryheid in mense se harte. Hulle kom agter hul mag oor hul eie geloof ook ‘n mening hê want dieselfde Gees wat die leraar lei, werk ook binne in hulle. Mense het oor honderde jare lekker gewoond geraak daaraan dat die dominee en die kerkraad (en bowenal die untouchable BESTUURSPAN!) ‘n mening moet hê en jy moet net daarby inval. Mense wat na Anton luister begin besef hul eie geloofservaring is sowaar ook reg en jy mag wel van die leraar verskil. Juis dit laat ‘n mens praat en dink oor jou eie geloof. En groei.
(Op die foto is Anton met Sean, ons breingestremde seun, in 2002, toe Anton in sy tweede jaar op Tukkies was, besig om Teologie te studeer)

Ek kan vandag nog na Anton luister en hy kom met die mees geniale insig in die Bybel vorendag. Dit laat my verder dink oor gewone Bybelse konsepte en verhale en mense. Mens kom skielik agter dat die Bybel wel vandag net so relevant is as in die Bybelse tyd en dat die Bybel mens nie in 'n tronk vaskluister nie, maar jou denke vleuels gee. Jesus het ons denke kom vrymaak van tradisie, van 'n heilige gebou en van skuldgevoelens oor jou eie drome en gawes. Bietjie vir bietjie kom ek toe ook by my gawe uit. Ongelukkig is ek met my verbeelding toe ook bietjie erg voor my tyd, want sien: Ek kan skryf. Ek kan my in die lewe van my karakters inleef – veral as ek Bybelse verhale nuut probeer weergee in hedendaagse terme. Mense wil graag in die Bybelse tyd vashaak, want daar is jy veilig. Jy durf net geen jota of tittel verander aan die Bybel nie, want dan braai jy in die hel, ou maat. (en verseker het die Bybelskrywers dit nie letterlik punt en komma bedoel nie, maar oor die betekenis gepraat) En 'n tradisionele denker sal eerder jou nuwe idees kelder of boikot as wat hulle dit 'n kans wil gee en sien wat die Gees aan jou geopenbaar het. Jy mag nie in 'n jeugverhaal met 'n Christelike boodskap praat van 'n heks of druïde (al het hul bestaan in die middeleeue) want dan sal geen Christen uitgewer vat aan jou werk nie. Jy mag nie van feetjies praat nie! Jy mag nie 'n trol beskryf nie of behoede jou as jy van legendes en gode praat van ander lande. Sies, mev. Doeminie, jy verlei ons kinders. En dis toe net hier waar my volgende groot teleurstelling in oningeligte dierbare Christenmensies kom. Ek trap weereens honderd persent in elke slaggat denkbaar. Ek het die Here gevra om my hierdie drama te spaar, om vir my maklik 'n uitgewer te gee, asb. Om nie weer dieselfde sukkel en foute te maak nie, want ek het so min tyd in 'n dag om aan al sulke drama af te staan. Ek is mos reeds deur die trauma, drama, pyn, verwerping, en ure se sukkel met my Bordspel wat ek probeer uitgee het. My hande is nou vol met pot aan die kook hou, kinders groot maak, 'n gestremde kind potty-train en voer, 'n voltydse student se drama te hanteer. Kon die Here maar nie net vir my oor hierdie volgende muurtjie help nie? Dit was my gebed. Was dit toe maklik...? Was dit maar maklik...

MEV DOEMINIE SE ANNUS HORIBILUS: HOOFSTUK 5 . 'N ONBEPLANDE KINDERWERKER

WAT GAT HIER AAN?

Dié is nou die 5de deel van die lewe van die wroegende en vloekende Mev. Doeminie... vir die ouens wat nou net inskakel! Julle is gewaarsku... My 2 volgelinge wat van dag een af met my was ken nou vir Griekie galbraak wat so nou en dan 'n bittere ding te sê het! Ek besef ek sit met nog vele persoonlikhede in my: daar is Drucilla die Dromer, wat net te groot droom vir haar eie saligheid, en daar is Svetlana die Swetser, en Sara Sukkelgat en dan is daar Rene' die Mev. Doeminie wat al die persoonlikhede moet tem soos 'n wegholperd.

Op die foto is ek en my dogters, Chantal en Michelle, in 2002 in my vroeë jare as kinderwerker by die Kerk - ek was hier Pippie Langkous in 'n konsert tydens kinderweek. Hier was ek nog vol hoop en geloof... gedink ek kan 'n verskil maak en oorleef...

So wroeg ons voort... Met ‘n breingestremde kind in die huis (wat jy as super-ma moet oefen en roer sodat hy darem van sy oorblywende heel breinselle weer kan begin gebruik), word jou lewe vinnig omskep in die wêreld van ‘n terapeut. Dit beteken jou sitkamer is ‘n permanente terapiekamer met bont balle wat rondhang, driehoekkussings, snaakse poppe wat kan praat, boublokkies wat rondlê en kindermusiek wat heeldag dieregeluide uitblêr. Jyself blêr en moee en kloek en probeer enigiets om ‘n geluid of effense beweging uit jou breingestremde kind te kry. Jy voel meeste van die tyd nie lus vir die toertjies nie want depressie hang soos ‘n swart lappop met knopiesoë oor jou skouer, maar jy flippen ‘moee’ en blêr voort. Dis wat jy doen, anders lê jy dalk permanent vir Days of our Lives en kyk, dan kan jy maar jouself oorgee aan werklike depressie! Jy plak naamplakkers op die tv, die mat, die kas, die koppie, die toilet en hoop alles word iewers deur jou kind se stukkende brein ingeneem. Dit is dus geen wonder nie, dat ek uiteindelik na jare se kreatiewe terapie toepas, beland in ‘n kinderbediening.
Eerstens, begin ek dink na my bekering in 1994, hoekom het my goeie dierbare moeder wat voor in die koor gesing het, of my pa met sy sterk afsku in die mispersepsies van kerkwees, nooit met ons oor geloof of oor Jesus gepraat nie. Jy sal katkisasie toe gaan, al is dit in die lewensbelangrike Night Rider se tydgleuf. Die dominee sal jou voorstel en aanneem al dink hy jy is te dom om die tien gebooie en die belydenisgeskrif te onthou. (Ter verdediging wil ek net sê: ek dink in prentjies, mense soos ek is in daardie jare gesertifiseer as iemand met ‘n IK van net meer as ‘n wolfhond s’n en wat in die spesiale klas moet wees, want jy is WEIRD man! Ek bedoel almal weet mos die verskil tussen die wet en die geloofsbelydenis en die Onse Vader! Ter verdediging wil ek net sê dit was 'n onvoorbereide toets... en in die kerk boonop... ek was onder geweldige druk... jy weet?!)
Ek wonder toe oor my ouers se kennis van die Bybel. Wat het hulle en hul tydgenote meer geweet van die Bybel of geloof as dit wat aan hul opgedis is op ‘n Sondag deur ‘n man met ‘n besondere formele stem van doer bo vanuit die hoogste plek in die kerk, m.a.w. die leraar (hetsy bevoeg of onbevoeg, geroepe of ongeroepe, ‘n engel of ‘n ‘vark’? – jammer, ek ken te veel dominees en pastore – hul is in my oë of die een of die ander. Hul steek dit partykeer net goed weg en ek ken dalk op hierdie stadium van my lewe dalk meer varke... Sies mev. Doeminie!)
Ek wonder voort: Het my ouers ooit aan hul eie redding gedink? Aan ander se redding? Het hul ooit gewonder oor wat daardie papiertjie met volle aanwesigheid vir katkisasiebywoning of die dooppapiertjie of die voorstellingspapiertjie vir hulself of hul kind beteken?
Daar is nooit oor geloof in ons huis gepraat nie. Ek het geweet ons gaan almal hemel toe. Ek bedoel ons sit sondag vir sondag in die kerk. Ma sing in die koor. Pa is darem nagmaal daar. Ons is nie moordenaars, skelms of iets anders viesliks nie. Maar tydens my en Anton se wroeging met ons kind se siekte en goeie Christene se mening daaroor (dis ‘n flippen interessante hoofstuk op sy eie!) het ons begin wroeg oor geloof en ons gebrek of misverstaan daarvan. Dus, met my kreatiewe brein wat so op die mat met ‘n breingestremde in eerste rat weggetrek het, ontdek ek die oplossing: Ek gaan ‘n opvoedkundige bordspel maak oor Jesus se lewe en sy leer, Kruispad. Dit gaan gesinne om ‘n tafel laat saamsit, saam milo drink en saam praat oor netelige kwessies en interessante goeters wat in die Bybel gebeur. Nee kyk, ek en die Here self gaan dit doen. Ons twee saam! Ek het ‘n visie! Ek voel ek gaan die wêreld nou omkeer. Met my God spring ek oor ‘n muur...
Maar, helaas...
MY ANUS HORIBILUS MET MY KRUISPAD

Ek wil net sê: Almal wat so kerm en kla oor Harry Potter en wat nie vir hul kinders iets in die plek daarvan kan koop/gee nie, moet ophou kerm. Jy kan nie die kind verbied om iets te los omdat dit vir jou (met jou bonatuurlike gawe van onderskeiding!) demonies voorkom, en niks in ruil gee nie. Kinders wil bonatuurlike avonture en fantasie beleef. Nou vertel die juffrou by die kleuterskool vir my kind feetjies is van die duiwel. Ag asseblief. Hou nou op lees as jy dink feetjies gaan jou kinders in die hel laat beland. Ek dink nie so nie, maar soos ek sê, ek is nie IEMAND nie.
Ek dink: Ouers wat in eng boksies sit in die fetusposisie en duim suig, met verkrampte idees en geen verbeelding gaan kinders in die hel laat beland. Ek was as kind verveeld in die sondagskool, in die kerk en in die skool. Ek was ‘n leser en het alles gelees van Trompie tot Saartjie tot Verna Vels se Liewe Heksie en kan jy glo: die Broeders Grimm (vir die ouens agter die spoor: dis die manne wat verhale soos Sneeuwitjie en Doringrosie geskryf het. Wrede stories. Kabouters. Hekse. Feëtjies! Drake! Appels! En as jy jou kinders van bose goed soos Geel Kabouters en ‘towenaars’ wil weghou, moet ek jou vertel watse karakters ek al op kerkrade sien dien het! Ek sou graag my kinders teen sulke skepsels beskerm. Hul noem dit Shapeshifters in die storieboeke! Die afrikaanse term is dalk tweegatjakkals of psigopaat! Maar dis net my eie verkrampte waarneming en nie die norm nie... vir die mense in die kerk is hierdie manne dalk vroom en ‘Godvresend’, vir my: skynheilige bliksems. (Jammer, Griekie Galbraak kry ‘n woord in.) En natuurlik is daar die ware Christene ook in die kerk en op die kerkraad, maar weet julle, dis die nederige mense wat vrede soek en waarlik Christus wil leef, maar: omdat hulle sag is, word hulle vertrap, verkrag en verjaag. En kry baie seer. Ek ken soveel van hulle. En vandag is ek een van hulle. Die verjaagdes. (Maar die storie hou ek vir laaste... – dis te seer om nou al oor te praat.)
Noudat ek op die onderwerp van die bonatuurlike is: Ons as mens (en kinders ingesluit) wil nie alles in die wêreld kan verstaan nie. Daar moet ‘n misterieuse ietsie wees wat soos ‘n tameletjie te taai is vir ons gedagtes om te kan fynkou. Dis hoe God is. Hy is te groot om te verstaan of uit te pluis. As kind, dink ek, leer ons dit deur te glo aan tandemuise, feëtjies en superheroes om ons filosofiese of kreatiewe breine te ontwikkel om eendag ook oor ‘n onverstaanbare en almagtige God te kan filosofeer. Alles op aarde kan nie net realisties en direk verstaanbaar wees nie. God is beslis nie – as jy so dink, het ek vir jou nuus. God is groter as jou gedagtes. Hy is groter as wat ons kan bid of dink. En net as jy dink jy verstaan iets daarvan, besef jy jy verstaan niks.
Terug by my horibale bordspel. Die Martie martelgatte wat so kla oor alles wat boos is in die media. Waar was julle toe ek al my pa se erfgeld op die Kruispad bordspel-projek spandeer het sodat gesinne saam om die Woord kan leer van Jesus en van mekaar se geloof? Die spel was lekker pret: allerhande prentjiespeletjies en woordraaisels en stomstreke. Ek het my erfgeld gebruik om 2000 van hierdie bordspel, wat ek onwrikbaar in glo en wat pragtig en duursaam geïllustreer is en ten duurste gedruk is, te ontwikkel en te bemark. Die handjievol mense wat dit gekoop het orals waar ek moontlik kon bekostig het om te gaan verkoop en te bemark, was woes beïndruk. Dis tien jaar later en ek sit met maklik 1000 van die 2000 van die goed oor. Ek sukkel selfs om dit gratis vir die flippen tronke weg te gee! Want, iemand kan homself dalk ophang aan my riempies en kraletjies of ‘n dobbelsteen skerpmaak en as wapen gebruik, of die Christelike werker in die tronk besluit dalk dis nie die moeite werd nie, want sien, hulle het ook bonatuurlike onderskeidingsvermoë en weet wat is goed vir wie.
Dom vraag: Hoekom het ek dit self gedruk en probeer verkoop? Ek kry natuurlik nie ‘n uitgewer nie. Ek het my as af probeer om iemand te oortuig dis oulik. Te duur, sê hulle, en buitendien speel niemand meer bordspeletjies nie. Doen dit liewer vir die rekenaar. Een tot een. Ek wil mos flippen juis hê die gesin moet saam vir Jesus ontdek. Ek betaal toe alles met pesier met my erfgeld. Ek, ‘n groot gelowige, ek en Jesus gaan mos die ding nou verkoop dat mense kan wakkerskrik, dink ek, en in my verbeelding sien ek hoe die hele wêreld hierdie bordspel, Crossroad, gaan opraap en hoe dit gesinne gaan saamsnoer.
Ek storm kop eerste in die ding in met die drukkersbedryf. As ek ‘n kat was, kan ek jou sê ek het hier my tweede lewe verloor (die eerste een het ek verloor met Sean-Jacques se siekte). My man sterf byna regtig. Hy ry af Kaap toe om my klomp bokse te gaan optel. Twee ritte na mekaar met ‘n groot sleepwa en te midde van ‘n abnormale reënstorting. (Ek wil net sê dat onnatuurlike groot natuurrampe my en my pogings volg om die Woord te versprei: vandag aanvaar ek dit koes-koes as deel van my bediening.) Toe Anton na die tweede rit terugkom, val ‘n groot muur (‘n tipe baksteen keerwal by ons oprit) as gevolg van die reën inmekaar en val bo-op ons motor, sekondes nadat Anton uitgeklim het. Ek bedoel, waar in die lewe...? ‘n Wonderwerk darem: my bokse en speletjies oorleef te midde van al die reën. Ek haal die speletjies droog uit sopnat verpakkings. Party dae dink ek die goed moes maar daar en dan versuip het want dan sou dit my jare se hoop, teleurstelling, energie en bemarking gespaar het.
Ek werk ‘n jaar daaraan om alles wat ek by verskillende drukkers (weens die groot prysverskille) self gepak te kry en kaartjies uit te sorteer en begin met alle ywer verkoop. Ek skryf artikels oor my verhaal met my gestremde kind en hoe dit my uiteindelik by die Here gebring het; hoe my geloof en my kind my geïnspireer het om hierdie fantastiese bordspel te ontwerp en my hoe ek al my geld daarin gestort het met een motief in my kop: om gesinne saam om die Bybel te laat sit. Ek stuur die artikels na Christen tydskrifte, koerante, kerke, ens. Ek probeer iewers inkom, iewers ‘n oop deur vind sodat gesinne hul hande op die wonderlike Christen bordspel kan kry en so speel-speel leer van Jesus.
Maar ek is niemand, word vir my gesê. As ek nou maar ‘n bekende was wat die tydskrif kan gebruik om meer eksemplare te kan verkoop... Vrouekeur het darem ietsie geplaas, dankie. En finesse nadat ek 'n duur advertensie moes plaas. Ek vra kerke om my getuienis te gee en dan sommer die dag daar te verkoop. ‘n handjievol, regtig nie meer as 5 nie, het my toestemming gegee, want sien: wie is hierdie niemand wat met iets so vreemd soos ‘n bordspel die Here se Woord kom belaglik maak? ‘n Ou pragtige Christen-vriendin, van ons het daardie tyd vir my gesê dat sy met die Here hieroor gepraat het en sy wil net vir my sê dat die Here nie so ‘n bordspel nodig het om sy Woord te verkondig nie. God is te groot om in so iets gebruik te word en verneder te word. Dis dan ook die rede hoekom dit nie verkoop nie, sou sy meen.
Dog, veg ek voort, want met my God spring ek oor die muur, nie waar nie? Dis ook in dié tyd wat Anton voltyds begin studeer het. Ek gaan na skoue, Christen seminare waar ek stalletjies betaal en my longe uitpraat met soveel entoesiasme oor die oulike manier om die Here vir jou kinders te leer. Soms verkoop en 1, soms 5 en soms niks en soms tien. Ek sê weer vir die ouers wat hul kinders van feëtjies en towenaars af weghou: waar was jy toe ek (en mense soos ek) my alles in hierdie spel gesit het en toe jy dit met minagting afgeskiet het, omdat dit R80 (te duur?) gekos het? Dit het my R80 gekos om te laat druk. Net die drukkerskoste. Ek wou net die Here se woord lekker vir ons kinders opdien. (Jammer, Griekie Galbraak neem oor.)
Bemarking is ‘n duur ding. En as jy niemand is nie, is jy niemand. ‘n Niemand is iemand wat nog nie naam gemaak het met boeke wat die Uitgewer-god goed genoeg ag om te publiseer nie. Uitgewers vat ook nie sommer ‘n kans met ‘n nuwe ding nie. Jy kan selfs niemand wees wat ‘n spookskrywer is vir ‘n ou langtand omie wat al honderd jaar geestelike boeke ‘skryf’ maar dan is jy darem niemand wat daaruit geld maak. Dis ook oraait, blykbaar. Maar niemand gaan ook hier van jou weet nie... (Ek’s nou self deurmekaar...)

(Op die foto is ek en Anton in 2002, toe ons nog vol hoop was om 'n verskil te maak in die T-kerk (die tradisionele een) om mense meer oor die Bybel te leer. Hy't voltyds Teologie geswot en ek was voltyds kinderwerker met baie idees en planne en moed en geloof en hoop...!)

Daarom sit ek nou, 10 jaar later nog met van die bokse vol speletjies. Ek is toe moedeloos gesukkel. Die mense wat wel koop, sê dis ‘n heerlike spel vir die gesin en hul word deel van mekaar se geloofsreis. Dit bring nie troos vir my nie. Wat beteken dit vir my wat twee dogters en ‘n gestremde seun moet grootmaak en ‘n man voltyds op universiteit het? En baie geld verloor het met my geloofoortuiging en my geloof in my bediening. Die mislukking wat ek voel in myself, my bediening en my God is groot. Ons sou mos oor 'n muur spring met die bordspel, ek en God... ek hoef mos nie iemand te wees nie? God is aan my kant...
Ek belowe myself om NOOIT weer self enigiets te publiseer nie. Ek het jou nog nie eers vertel van die hoeveelheid van die bordspel se kaartjies wat die drukker nooit verskaf het nie en goed wat verlore was en waarvoor ek moes betaal. En die ure en ure en dae en maande se uitsorteer van kaartjies en in bokse pak nie. Vergeet dit. Griekie Galbraak begin weer loer vir my.
Die Horibilus gedeelte:
Ek het hard hieraan gewerk. Ek sukkel ‘n paar jaar met verkope, vertroue in mense wat jou net afskiet, selfs vriende, wat jou nie ondersteun nie, te midde van die feit dat jy sukkel om jou kinders kos te gee. (Dankie vir die paar wat wel ondersteun het!) Onthou hierdie poging was na ons ons groot besigheid verloor het. Ek het in geloof die projek aangepak, natuurlik baie naïef, maar ek en God gaan mos oor ‘n muur spring. Ek glo mos in ‘n God wat GROOT goed doen? Maar nie vir my nie... nie nou nie... Dis ‘n groot teleurstelling. ‘n Groot letsel op my emosionele brein