AG TRANE UIT DIE HEMEL, MOEDERLIEFDE TOG!

Mev Doeminie se Annus Horibilis 2011 se pyne wys mos net as sy werklik in ellende verkeer. Daarom is die inskrywings maar min die afgelope tyd. Die pyne is wonderbaarlike minder en verder uit mekaar! Hier trek ons nou by hoofstuk 24 van die pyne. Maar nou net gesels ek met my vriendin en ek wil huil saam saam met haar oor die grootste pyn in haar lewe tans: Moederskap! Ja, ek weet ons moeders het soveel om voor dankbaar te wees en ons mag nie kla nie, maar wragtig! Kinders! Ja, die dierbare bloedjies wat ons gebaar het met pyn en lyding en vir wie ons enige dag ons lewe voor sal aflê, kan naas mans seker die meeste pyn vir ons moeders veroorsaak. En ja, ons bring dit oor onsself... ons en ons skuldgevoel, en ons oordadige liefde, en die feit dat ons so graag superma’s wil wees wat ons kinders die waarhede van die bose lewe wil leer, voor hulle dit self aan hul bas voel, of voor hulle hul eie lewens en dus ook ons lewens vernietig. (Ek praat nou baie lighartig want ek weet soos ek hier sit van my vriendinne met soveel pyn oor moederskap omdat hulle kinders verloor het. Ek weet dis erger as enigiets wat ek hier oor skryf en ek is jammer as ek lighartig oorkom.)

Vir voornemende of jong onskuldige ouers wil ek graag bietjie raad gee, so uit die woonkamer van Mev. Doeminie. Myself het nou net drie kinders: die (special needs) breingestremde agtienjarige wat sy lewe lank 2 gaan bly en hopelik binnekort sal leer om te poef in die toilet! En dan twee pragtige (special needs!) werklik oulike, volwasse tiener dogters (14 en 16).

(Op die foto is my ma, Alta, wat ons met liefde oorlaai het, sonder 'n dag se klagte of sonder om

ooit haar eie drome te verwesenlik. Sy was altyd daar vir ons, geen offer was te groot nie. Ek verstaan dit vandag eers met my eie kinders. Ek kla natuurlik soms maar is so lief vir die goeters dat ek maar kla met so bietjie trots!)

Ma’s is van geboorte af geprogrammeer om hul kinders te versmoor met aandag, liefde en simpatie. Jy sal 'n leeu aanvat, jou man aanvat, die onderwysers aanvat – enigiets wat hul rustige bestaan bedreig, want jy kan nie help nie, dit is in jou. En terwyl jy nog jou huilende bloedjie kan optel en wegdra, is alles oraait. En terwyl jy nog die klere kies en kos en beddegoed, is alles oraait, maar as daai klein mensie hul eie wil en stem ontdek is jy in jou m@$r in. Van daardie dag af, het jy geen mening meer nie, want dit is nie welkom nie. Al wanneer dit welkom is, is wanneer jy moet sê hulle lyk mooi, fantasties, ongelooflik maer en werklik sexy! Ook dan dink hulle jy oordryf, al dink jy sowaar hulle is die mooiste goed wat leef. Jy i smos net die ma - dis jou werk om vir hulle mooi goed te sê sal hul jou toesnou - en ander klere gaan aantrek...

Kyk, so lief as wat 'n mens 'n kind het, so wil jy hul verdomp wurg as hulle hul tienerjare bereik en alle grense van beskaafdheid en ordentlikheid oorboord gooi om hulself te vind in die uitdagende wêreld van die volwassene. Dis omtrent in hierdie tyd wat jy besef al die tyd energie en geld en liefde wat jy op hul gestort het, is jou eie skuld en jy het dit mos uit liefde gedoen, so moet nie iets terugverwag nie.

Want sien, 'n ma mag nie 'n persoonlike mening hê nie, want dit suck, 'n ma mag nie persoonlike uitlatings maak nie, veral nie as dit die waarheid behels nie, 'n ma mag nie OOIT nie, vir jou vertel van 'n puisie wat ryp is op jou gesig of 'n rok wat te kort is of BEHOEDE my, van 'n rolletjie om die heup of die boud of waar dit ook al uitpeul onder 'n te stywe broek nie. Jeans kan nie te styf wees nie of te laag sit nie... of te nou wees nie... - aldus die tieners.

'n Ma mag net komplimente gee want selfs al sou jy met stotterende eerlikheid en sweet wat jou aftap en met sagte woorde jou kind probeer keer om uit te gaan met daardie stywe dingetjie wat alle rolle beklemtoon, dan is jy verkeerd. “So, jy sê ek is te vet?” Nooit nooit nooit mag jou kind 'n slegte selfbeeld kry oor jy raad gee nie.

Jou werk is net om selfbeeld te bou! En sou jy in 'n oomblik van waansin en moedeloosheid en woede die kind iets toesnou soos: “Hoe kan jy dit vir jou broer/suster sê? Dis vieslik!” Dan word die woorde geinterpreteer: “Jy is vieslik. Alles aan jou is vieslik. Ek wens ek het jou nooit gehad nie!” Al antwoord wat jy dan kry is 'n deur wat toeslaan.

Ek wil vir jou sê, onskuldige ma van klein kinders, dat moederskap die ondankbaarste ding is wat jy ooit sal doen. En nee, jy is nie opgewasse nie. En ja, jou hele lewe draai om hierdie kinders wat jy so lief het, wat jy so wil help met elke seerkry, met elke teleurstelling. En al is dit hoe seer, jy sal dit weer en weer doen as jy jou lewe oor kan hê, want as jy eers 'n ma was, dan weet jy wat is liefde, opoffering en trane. En moenie dink jou man gaan dit insien nie... mans oor die algemeen saljou vinnig vertel dat dit jou opvoeding en versmoring en oorbeskerming is wat die kinders so maak... dit het niks met hormone, televisie, groepddruk of Lady Gaga te doen nie.

(Op die foto is ek en my vriendinne 'n paar jaar gelede, almal ma's wat al so baie sakke sout so saam met die Bybel onder die arm moes opeet, om te kan oorleef, met ons kinders se siektes, groeipyne, mislukkings, oorwinnings, vrese, drome, en ongelukkig selfs die dood van kinders. 'n

Ma se enigste troos, hulp en verstaan op aarde is haar vriendinne. Ek dank God vir my ma-vriendinne wat my huil en my lag verstaan.)

'n Ma vertel my nou die dag dat haar kind in die tronk sit, as gevolg van haar. Hy het haar rot en kaal gesteel vir sy dwelmgewoonte, totdat sy als probeer het en later teen hom in die hof moes getuig. Wie kan verstaan dat sy dit uit liefde gedoen het, behalwe 'n ander ma?

'n Paar ander ma’s vertel my hoe hul kinders hul lewe op drank en los seksuele verhoudings weggooi. Ek praat van oulike kinders van in die twintig en dertig. Die ma’s huil soos hul my vertel van hul bekommernis en van hul pyn vir hul kinders wat op hul oudag gaan agterkom hulle het hul lewe weggegooi. Sy mag nooit inmeng nie, en as dit gebeur is sy die alewig negatiewe een wat nooit iets goed kan glo van haar kind of dié se drankverslaafde vriendin/vriend nie. Hoe kan 'n ma wat 'n leeu sal aanvat om haar kind te beskerm, net sit en toekyk hoe bietjie poeier (dwelms) of onskuldige bottel brandewyn haar kind se lewe vernietig? Ja, ons bid natuurlik. Maar die Here hou ook nie 'n towerstaf vas wat hy swaai net as jy bid nie. Die kind moet self 'n wil hê om sy/haar lewe reg te ruk. Wie moet die kind vertel hy’t ‘n probleem? Die tronkbewaarder? Nee, die ma, wat dan outomaties die vark is, en ja, negatief oor alles in die lewe is.

(Op die foto is my pa Josua en sy tweelingbroer Stefaans. Ek het veral respek vir ma's met tweelinge!!)

Behalwe vir die kinders, moet die ma ook altyd die verhoudings in die huis probeer kalm hou, niemand weet van haar ure se gebed, wakkersit, skuldgevoelens, kommer, trane en kop-redenasies wat haar mal maak, want sy sien wat gebeur, meer as die pa, en sy weet wat gaan kom. Want, ons vrouens het 'n sesde sintuig en ons ken ons kinders se harte, ons weet hoe seer die lewe kan maak, maar ons mag nie inmeng nie.

Ek wil net vandag vir alle ma’s sê: God het ons so gemaak, dat ons moet inmeng, met liefde natuurlik, want ons het die Heilige Gees se rol in die kleine gekry: vertrooster, bemoediger,

raadgewer en die een wat sagkens leiding gee. Iemand het eenkeer gesê dat die woord vir helper wat God vir Eva gegee het in die begin, is dieselfde as die woord waarmee die Heilige Gees ook beskryf word.

Die Heilige Gees tree vir ons in by God met woorde as onsself nie woorde het om ons pyn of behoefte mee te beskryf nie. Dis wat 'n ma doen: ons tree in by God as ons kinders/mans met krom en skewe woorde (of skelwoorde) na ons toe kom en ons liefde in ons gesig teruggooi. Feit is, hul verstaan nie hul eie onvermoeë of behoeftes of verdriet nie, en nou reflekteer hulle dit op ons – so ons kan of kies om dit persoonlik te vat en ons oë uit te huil, of ons kan kies om dit net so aan die Heilige Gees oor te dra, sodat Hy dit in die regte woorde/intensie kan oordra aan God. Want, raad het ons nie.

Toe jou eerste ellendige klein bondeltjie-mens sy/haar koppie op 'n ongemaklike plek uitgedruk het, en ons oombliklik ewige liefde en beskerming gesweer het, het ons nie tussen die nageboorte 'n klein handleiding gekry met al die antwoorde oor hoe om kinders groot te maak in 'n onvolmaakte wêreld nie. Ons het nie 'n direkte twitter-lyn hemel toe om ons te help met ons probleme, skuldgevoelens en vrese nie. Ons het net 'n wêreld vol probleme wat ons (met die

beste van ons vermoë en met baie kritiek van ons mans en raad van Oprah en dr. Phil) kan probeer hanteer soos dit kom. Paty lyk dalk of hul dit makliker regkry, maar glo my, as jy 'n ma is dan wroeg jy in jou eie ellende voort en bid dat jy krag kry om elke dag te oorleef of dat jou kinders jou oorleef.

Maar ek glo hierdie ding WERKLIK: Jy is die beste ma wat daardie gebroedseltjie kon kry: al is jy vol twak, oormatige liefde, onbeholpe beskerming en vrot raad. Al is jy vol stupid skuldgevoelens en hartseer trane en oordadige simpatie, en al trek jy oudmodies aan en maak geluide as jy gaap, en trek een kind kwansuis voor, en jok blykbaar as jy sê jou dogter is mooi en al sê jy in 'n bloedige geveg dat jy party dae lus het en vlug die berge uit. NIEMAND op hierdie aarde sal jou kinders ooit so liefhê soos jy nie. Niemand op hierdie aarde sal hul nonsens so lekker kan opvreet soos jy nie. Niemand sal ooit vir hulle so kan bid soos jy nie. Niemand sal hul ooit so kan verstaan soos jy nie. En ja, die tragiese is, eers as hul self groot kinders het sal hul hierdie dinge verstaan.

Die oumense sou maklik vir iets ouliks en dierbaar soos 'n klein baba of diertjie sê: Moederliefde tog! Dis egter nie 'n woordjie wat ek so ydelik sal gebruik nie: dis 'n swaar woord, gelaai met baie liters intense trane van pyn maar beslis ook van vreugde; liters trane wat ons weer en weer sal drink as ons 'n keuse het, want wonderbaarlik, het die Here vir ons vrouens die hart van 'n leeu gegee, die vel van 'n renoster, die grasie van 'n swaan en die broosheid van 'n konyn. (Party het wel die boude van 'n olifant ook gekry, maar dit is 'n heel ander hoofstuk daardie!)

(Op die foto is my pa, Josua, sy tweelingbroer Stefanus, hul sus Mariska, hul ouer broer Chris en hul pa se suster Peggy wat hul moes grootmaak want my ouma is dood met die tweeling se geboorte. My hart breek vir die kinders wat so sonder ma moes groot word. en vir die pa wat al die lief en leed alleen moes hanteer. 'n Ma is net 'n liewe ding wat onmisbaar is vir 'n kind.)

Hierdie liefdesliedjie van Ronan Keating is waar van 'n ma (en van God) se liefde. Lees dit bietjie uit 'n kind se oogpunt wat vir sy ma dit sê en vat dit vir jou asof jou kind dit vir jou sê (al sê hul "nothing at all"):

You say it best, when you say nothing at all

It's amazing how you can speak right to my heart
Without saying a word you can light up the dark
Try as I may I can never explain
What I hear when you don't say a thing

The smile on your face let's me know that you need me
There's a truth in your eyes saying you'll never leave me
The touch of your hand says you'll catch me wherever I fall
You say it best, when you say nothing at all

All day long I can hear people talking out loud (oh…)
But when you hold me near (oh, hold me near)
You drown out the crowd (drown out crowd)
Try as they may, they can never defy
What's been said between your heart and mine

The smile on your face let me know that you need me
There's a truth in your eyes saying you'll never leave me
The touch of your hand says you'll catch me wherever I fall
You say it best, when you say nothing at all…oh

Nou, as jou ma nie so is nie…

As jy tot hiertoe gelees het en jou ma is nie so nie – jou ma kan niks goed van jou sê nie en sy verkleineer jou en vind fout met elke ding wat jy of jou man doen, of sy trek een kind van jou voor en verkleineer die ander, of sy wil jou lewe vir jou lei, dan kan ek die storie vertel. (Ek wil net sê dat dit soms so is, dat jou arme ma weens omstandighede en dinge wat kleintyd met haar gebeur het, nie kan liefde wys nie, maar net kritiek, hoe weet mens hoekom sy so is…?!?) My ander vriendin wat dalk nie genoem wil word nie, vertel op haar 50ste verjaardag nou die dag dat sy as baba aangeneem is. Sy wonder haar lewe lank waar is haar regte ma, hoe lyk sy, hoekom het sy haar weggegee, hoekom soek sy nie na haar nie, hoekom probeer sy na al die jare – as sy nog leef, nie kontak maak met haar nie? So baie vrae… Sy sê sy kon die nag voor haar verjaardag nie slaap nie want hierdie vrae spook by haar, veral noudat sy al 50 word. Sy gaan lees toe maar Bybel en slaan die Bybel oop op ‘n plek en haar oog val op hierdie teks: En dit, my liewe vriendin of vriend, is vir jou, as jou ma jou emosioneel of fisies weggegee het en nie omgee nie… Vir God is jy sy kosbare kind.

Jes 49:15: Kan ‘n vrou haar eie baba vergeet, haar nie ontferm oor die kind wat sy in die wêreld gebring het nie? Selfs al sou so iets kon gebeur, Ek sal jou nie vergeet nie. Ek het jou naam in my handpalms gegraveer…

My pa se ouer suster, tannie Mariska (85), skryf vir my 'n briefie vandag, so hartseer, oor my pa en sy tweelingbroer se geboorte - baie baie jare gelede. Dit het my aan die hart geruk. Sy was drie en haar ouer broer Chris was 6 toe die tweeling gebore is. Hul ma is toe weens nierversaking oorlede met die geboorte en hul pa was tot op die ouderdom van 75 sonder die vrou aan sy sy wat al die kinders se pyne en emosies en behoeftes en plesiere saam met hom moes deel. Die een mens sonder wie 'n kind nie kan leef nie. Hul tannie Peggy het ingestaan vir die versorging, maar die verlies aan jou eie ma, kan geen kind seker oorvertel nie. Ek wil dus maar weer sê: Wees so dankbaar as jou ma nog lewe. My ma sou nou in September verjaar het, maar

sy is 14 jaar gelede oorlede. Ek mis haar liefde, haar raad en haar omgee, so baie.

(Op die foto is my oupa wie se vrou dood is die dag toe die tweeling gebore is - Josua en Stefaans. Hy moes ook ma speel, 'n rol wat vir enige pa so moeilik is, maar tot op 75 het hy sy taak volgehou, met die hulp van sy sus wat haar lewe opgeoffer het om die ma se rol te speel vir die kinders.)

DIE PYNLIKE DOG BLOEDIGE GEBOORTE VAN SUPERWOMAN

Mevrou Doeminie se Annus Horribilis woeker voort in 2011 en moet nou weer 'n intense selfondersoek deurgaan in hierdie 23ste hoofstuk van my blog. Nadat ek en my liewe man, Anton, 'n helse geveg deur is die week (Ek skat dit was 'n 9.5 op die rigterskaal!) ontdek ek weer 'n dieper en donkerder kant van my lewe. Dit is iets wat my met oorlewing gehelp het tot op hede, maar wat my ook gaan vernietig as ek nie briek aandraai nie. Ek het agtergekom dat ek aan die Superwoman-sindroom ly. Nou ja, vir die oningeligtes wat nie weet wat my gekloonde woord beteken nie, gaan ek nou die derms uitryg.

My ma was die ewige dienaar. Sy het almal en alles gered en gehelp en versorg ten koste van haarself, so, my sindroom is dalk bietjie oorerflik en nie alles my eie skuld nie! Ek ontmoet vir Anton op Universiteit en besef dalk onbewustelik dat ek hom moet red: sy kar het nooit petrol in nie, en ek moet hom met my Mini lifts gee van bakboord na stuurboord. Ek sorg selfs soms dat hy veilig tuiskom na 'n woeste party (wat self 'n tien op die rigterskaal kon stoot!). Maar my verliefdgeit het dalk gesorg dat ek dit as heel normaal en deel van my lewe gesien het. Later (toe ons nog jonk getroud was en onbesonne) sou ek ook sy aan en af drinkery wegpraat of verdedig of goedpraat of wegsteek want ek moet hom red van 'n slegte naam dalk? Hy was immers 'n jong en dinamiese ingenieur oppad boontoe. Later is ons seun, Sean-Jacques, gebore en voor ek my kon kry is hy 15 maande en platgetrek met 'n virus wat hom los met ergere breinskade. (Op die foto is ons gesin so paar jaar gelede, 'n goeie 15 jaar na Sean se breinskade.)

In die hospitaal sê die fisioterapeute: Dit hang van die ma van 'n breingestremde kind af in hoe 'n mate die kind se brein weer gaan herstel of nuwe bane vorm. Ek dink hier is die Superwoman werklik gebore. Ek gooi my alles in om die kindjie te oefen en reg te kry. Ek is swanger met Michelle, maar ek werk my dood in die dag (van 8uur tot 8 uur) om elke spier van sy pap lyfie te probeer oefen en te herstel. Saans is ek hondmoeg en sit wakker omdat ek bang is Sean gaan dood in sy slaap – nie dat hy ooit eintlik geslaap het nie. So gaan dit aan vir jare en jare. Ek is naderhand byna mal van bekommernis oor hy weer 'n stuipe aanval kan kry en doodgaan of oor hy dalk nie gaan regkom nie. Ek het daardie tyd net vir die Here gevra: Ek kan nie meer nie, ek soek vrede! Ek het elke dag gehaat wat ek dieselfde oefeninge oor en oor moes doen want van vordering was daar baie min sprake. Dit het bietjie vir bietjie gebeur en soms nie. En intussen probeer ek Michelle beskerm (en later Chantal) van mense se aanmerkings oor Sean of hul ophef oor Sean wat so oulik en dierbaar is en so mooi vorder. Hulle twee het nooit so baie aandag gekry nie, want die gestremde enetjie wat nooit grootword nie, kry alles. Amper soos 'n nuwe baba in die huis, maar hy bly altyd nuut. Hy bly altyd 'n baba. En as familie of vriende kom kuier, dan oooe en aaaa hulle oor hy so oulik is. Ek moes omtrent my meisies voorstoot en met hul spog om hul te red van verwerping. Want sien, ek moes mos sorg dat hul selfbeeld ongeskonde bly en dat hulle 'n relatiewe normale grootword gaan hê en nie met verwerping sukkel nie. Of nie sukkel met die

tipiese ding van 'n breingestremde in die huis: jou huismense raak skaam vir die lewe en vir die gestremde se snaakse gedrag in die publiek en raak al hoe meer kluisenaars. Of hulle raak al hoe meer afgeskeep want ma en pa gee heeltyd aandag aan die gestremde omdat hy soveel verg en die ander in die huis voel afgeskeep of onbelangrik. Ek kan vandag sê dat ek pragtige dogters het wat goed aangepas is en eintlik as gevolg van die gestremde in die huis heeltemal te volwasse is vir hul ouderdom. Dit is 'n goeie ding.

(Op die foto is ek en Anton toe hy nog in die weermag was en ek hom nog van homself wou red het! Ek dink ek het op die ou einde!) Toe ek eenkeer 'n vrouekamp bygewoon het van ons kerk, het ek vrede gevind wat die daaglikse 8 tot 8 oefening-ritueel aanbetref. My man het mos 'n motto: 'n Mens doen wat jy kan en mens gee wat jy het. Ek het besef dat my gestremde kind se redding en herstel nie van my afhang nie maar van God alleen. Vir Sy geliefde gee Hy dit in sy slaap het ek besluit en begin om my meisies (en Sean) meer te geniet en lekker goed te doen, soos buite stap, by die dam te gaan sit of dieretuin toe te gaan: eenvoudige goed wat natuurlik baie energie verg met die gestremde enetjie saam maar wat ek stadig en met so min moeite probeer aanpak as moontlik. Selfs winkels toe gaan was 'n missie. Ek het met Sean op die rug in 'n rugsakkie gestap, met een kind in die winkeltrollie se sitplek en een in die trollie se laaiplek. 'n Vrolike groepie.

Omdat ons verhouding met Christus meer intens geraak het met ons gestremde kind saam, begin ek toe wonder hoekom mense nie meer in hul gesinne oor Jesus praat nie. Dis mos net 'n kerkding meen almal. Ook in my grootwordhuis is daar min oor ‘diep’ sake gesels. Toe begin ek werk aan 'n Christen bordspel, Kruispad, wat die gesin rondom Jesus se woorde en dade gaan saambring. Ek het gedink: Ek en die Here gaan hierdie ding doen. Ons gaan uiteindelik gesinne rondom die Woord bymekaarbring en hierdie speletjie gaan nog wêreldwyd opslae maak omdat dit so lekker en eenvoudig die Bybelse waarhede by die gesin tuisbring. Ek gaan die wêreld mos nou red. Na 'n paar jaar se navorsing, harde werk (so tussen die kinders se kleuterjare deur) en baie bloutjies wat ek met uitgewers en drukkers geloop het, het ek die spel self finansier, laat druk en begin bemark – met die kosbare tyd wat ek gehad het tussen die kinders se versorging en voorskooljare deur. Groot gesukkel en groot teleurstelling in die wêreld wat ek nie kon red nie. Ek sit nou nog met speletjies in 'n stoortjie al het ek regtig probeer woeker, hoor. Ouers stel blykbaar min belang om met kinders oor Jesus goed te praat of te speel.

So gaan my lewe voort. Op skool probeer ek my kinders red van aaklige onderwysers of situasies waar ek dink hul word onregverdig behandel. Anton gaan studeer voltyds Teologie en ek moet die huishouding red van ondergang, besluit ek. Ek moet sorg dat ons kos in die huis het. Ek doen poppeteater wat bietjie geld inbring, en hou Survivor partytjies op die plot wat bietjie geld inbring. Ek verf muurskilderye vir mense wat bietjie geld inbring. Ek laat ons wonderbaarlik oorleef met die minimum, want ek moet die redder wees. Een ding moet ek van myself sê: ek het besluit om nie 'n werk te doen wat my energie steel nie. Energie was een ding waarvan ek min gehad het en as ek in 'n 9-5 job moes sit en 'n baas se nonsens opvreet, sou ek lankal Groendakkies se hoofdogter gewees het! My redding was (en is waarskynlik steeds) dat ek doen wat my gawes is en daarmee werk en weet dat die Here op een of ander manier die geld inbring vir kos en klere en meer.

So gaan my lewe aan. Ek skryf vir 'n tydskrif, Vonk, artikels oor meestal sukkelende kunstenaars, want ek moet mos hul loopbane en selfbeeld red. En ek is goed hiermee wat ek skryf 'n prentjiemooi storie van elkeen soos ek hulle sien. Ek skryf my boek Wee Monk’s Tale, the Secret of Immortality want ek en die Here moet die mensdom red van onkunde oor die Bybelgeskiedenis en van die demoniese rolprente wat vir ons kinders opgedis word. Die boek hou my besig vir 'n paar jaar, want dis navorsing, skryf, oorskryf, foute regmaak, laat proeflees, uitgewers soek, drukkers kry, naderhand maar self uitgee, want ek moet die wêreld se kinders red al glo min ander in my boek of gawe. Ek en die Here gaan dit doen.

Ek gryp in as ek dink my man word mishandel deur die Tradisionele kerk se Mafia-bestuuspan, want ek moet red. Nou nog sal ek my man wil reghelp as ek dink hy hanteer iemand of 'n situasie verkeerd, want ek moet hom en daardie ouens beskerm. Ek moet die kinders beskerm as ek dink hul kry nie genoeg aandag van Anton nie, ek moet worry oor ons finansies wat wie gaan dit red as ek dit nie doen nie? Tot nou toe het my reddingswerk dalk goeie vrugte afgewerp, maar ek moet nou besef ek kan nie meer red nie en my pos as redder bedank, want dit maak my mal, vreesbevange en neuroties.

So, ek het nou besef ek kan nie meer red nie. Ek kan nie eers my kinders of my man of die wêreld red nie. Ook nie vriende wat hulself vernietig met wat ook al nie, ook nie die hele arm bevoling wat nie kos het nie, want ek kan nie. Die Here kan uit klippe mense voortbring wat sy werk kan doen as my energie op is. Die Here gebruik ander om te help as ek nie meer kan nie. Want Hy is in beheer, nie ek nie. Dankie tog.

Ek probeer nou ontspan oor dinge waaroor ek nie beheer het nie. Laat God’s water oor God’s akker loop. Dit is nie elke dag so maklik nie. Dis net 'n verligting, dink ek. Ek moet minder doen en God meer toelaat om sy eie ding te doen. Of dit is wat ek wil hê of nie. Of my vriende daarvan hou of nie. Ek moet hierdie jaar na myself kyk en dit rustig vat. As ek dus minder energie het vir ander se probleme, is dit goed so. Ek beteken vir niemand iets as ek uitbrand nie. Ek het byna uitgebrand. Nou red ek maar weer: ek werk aan ons Kuierkerk se kinderkerkstelsel. Ek werk 85 lesse uit oor drie jaar. Dit gaan oor die boeke van die Bybel. Ek kan dit maklik doen, want dis my gawe en my ervaringsveld. Ek skryf nog my storietjies vir e-jongspan (www.ekerk.co.za) en as ek agter raak, so be it! Die wêreld gaan nie vergaan nie. My 200 boeke wat ek self laat druk het, is goed genoeg vir die 200 mense wat ek dit al voor gegee of verkoop het. Die feit dat ek nie 'n sent geld maak met enige skryfwerk wat ek doen of ooit gedoen het nie, is nie my probleem nie, want dis koninkrykswerk. Dis die Here se probleem of ons oorleef met Anton se salaris. Ek is nie 'n normale 8-5 werker nie, ek is 'n sendeling in my wese, neem ek aan: iemand wat met die Here se goed besig is, en Hy sal vir my sorg. Ek doen dit nie oor ek so heilig is of oor ek iets wil bewys nie, ek doen dit want ek wil. My leuse in die lewe is inlig, opvoed en vermaak. Dis hoekom ek ook die Bybelse plays skryf vir ons gemeenskap. Laat die wat dit wil kyk, kom kyk, die ander kan maar deur die 'opgewekte klippe' gered of ingelig word. Net verlede naweek vertel 'n ouerige en nog effens tradisionele egpaar vir my dat hul elke show van my gesien het en elke keer verwonderd is oor hoe ek die hedendaagse musiek inspan om God se woord te verkondig. Ek waardeer sulke mense intens.

Ek moet net nie begin wonder hoekom sien ek nie die ‘sukses’ van enigiets nie: God doen wat Hy moet doen om mense te red. En ek glo hy gebruik my klein pogings. Ek moet net nie oor die sin van alles te begin wonder nie. Dan word ek mal. Ek hoef nie die perfekte man te hê of perfekte kinders groot te maak nie of die perfekte gelukkige (volgens my) gesin te hê wat in 'n perfekte wêreld gaan instap nie. Geniet wat jy het en wat jy doen. Wees minder krities op jouself. Hou op redder wees. Dis Jesus se werk. Dankie tog.

So nou en dan gebeur iets om my te herinner die Here is besig: soos toe ek in die Pick and Pay loop eergister en 'n nie-blanke werker van die winkel kom na my toe. Hy sê: “Good morning, mrs. Van Zyl.” Ek is dadelik verdag en wonder wat soek hy van my en sê nie te vriendelik nie: “Goeiemore...” (want hoe op aarde ken hy my van?) Hy sê: “I want to tell you that I have read your book. I work with the kids in my township. We play soccer and I have meetings with them and we talk. And your book has inspired me very much. Have you finished the next one?” Ek is verstom en vra waar hy dit gekry het. Toe sê hy by sy baas se vrou.

Nou ja toe. Die Here doen wat Hy wil met wat jy vir Hom doen. Moenie verder worry nie. Ek sal probeer vir die volgende 50 jaar van my lewe. Gaan ek dit regkry? Who knows? Die ander opsie is om jou dood te bekommer oor alles: die kinders, hul toekoms, jou opvoeding van jou kinders, jou huwelik, jou man, jou vriende, jou geldsake. My vrese sal my mal maak, want ek dink in prentjies en dis nie mooi as dit met vrees gevul is nie. Ek is nie superwoman nie, ek het vroeër so gedink maar dit was in 'n ander lewe. Onthou jy nog die liedjie met die wyse woorde: Que Sera, Sera (Whatever Will Be, Will Be)

Que Sera, Sera

When I was just a little girl
I asked my mother, what will I be
Will I be pretty, will I be rich
Here's what she said to me.
Que Sera, Sera,
Whatever will be, will be
The future's not ours, to see
Que Sera, Sera
What will be, will be.
When I was young, I fell in love
I asked my sweetheart what lies ahead
Will we have rainbows, day after day
Here's what my sweetheart said.
Que Sera, Sera,
Whatever will be, will be
The future's not ours, to see
Que Sera, Sera
What will be, will be.
Now I have children of my own
They ask their mother, what will I be
Will I be handsome, will I be rich
I tell them tenderly.
Que Sera, Sera,
Whatever will be, will be
The future's not ours, to see
Que Sera, Sera
What will be, will be.