Soms was daar troppe swart honde, veral as die lewe rof is en dit mens boonop bankrot laat, mense jou in die rug steek en jou huweliksboot ’n paar stroomversnellings en Tsunamis vang.
Toe hel ek oor anderkant toe. Ek’s gelukkig regterbrein-kreatief gebore, wat ek ontdek toe die swart hond die pad vat. Ek begin kleurvol dink, my kinders kleurvol grootmaak, ek sien die lewe deur ’n reënboogbril. Skielik is niks onmoontlik nie. Ek veg die swart met ’n kleurkwas. Ek stel ’n Christen bordspel op, skryf kinderstories, skryf sommer novelles en draaiboeke, stuur dit na enige oorsese uitgewer of regisseur en wag in spanning dat mypositive thinking die ‘heelal’ gaan oortuig dat ek nou woes in blom is. Ek glo God in ’n hoek in, soos ’n prediker eendag sê, maar ai tóg.
So gebeur alles nie net in rose-kleure en geure nie. My bonte-mengelmoes-verwagtings en drome word nie met ’n gekleurde towerstaf geseën nie. Alles is vrek harde en ondankbare werk. God se tyd is nie myne nie. Ek sukkel met bemarking/verwerping/verlepping/selfbeeld-herlewing en swart-hond-aanvalle. Ek sukkel nog daagliks want my verbeelding (soos ’n hondsdolhond) ken geen perke nie.
Ek ken nou al my bont hond beter: my beperkings en swakpunte. Ek bid dat my kleurvolle kinders se nóg groter neon-drome vir hulle waar gaan word. Ek glo steeds maklik in my mengelmoes-brein se prentjies, vertrou maklik, hoop maklik, maar ek het vrede met my bont hond gemaak. Ek kielie hom so nou en dan en dink iets wonderliks kreatief uit, net omdat ek kan, dan skryf ek dit neer en hoop ... ai, die ewige volkleur hoop. Maar dit hou darem die swart hond weg.
No comments:
Post a Comment