Mevrou Doeminie se Annus Horribilis woeker voort in 2011 en moet nou weer 'n intense selfondersoek deurgaan in hierdie 23ste hoofstuk van my blog. Nadat ek en my liewe man, Anton, 'n helse geveg deur is die week (Ek skat dit was 'n 9.5 op die rigterskaal!) ontdek ek weer 'n dieper en donkerder kant van my lewe. Dit is iets wat my met oorlewing gehelp het tot op hede, maar wat my ook gaan vernietig as ek nie briek aandraai nie. Ek het agtergekom dat ek aan die Superwoman-sindroom ly. Nou ja, vir die oningeligtes wat nie weet wat my gekloonde woord beteken nie, gaan ek nou die derms uitryg.
My ma was die ewige dienaar. Sy het almal en alles gered en gehelp en versorg ten koste van haarself, so, my sindroom is dalk bietjie oorerflik en nie alles my eie skuld nie! Ek ontmoet vir Anton op Universiteit en besef dalk onbewustelik dat ek hom moet red: sy kar het nooit petrol in nie, en ek moet hom met my Mini lifts gee van bakboord na stuurboord. Ek sorg selfs soms dat hy veilig tuiskom na 'n woeste party (wat self 'n tien op die rigterskaal kon stoot!). Maar my verliefdgeit het dalk gesorg dat ek dit as heel normaal en deel van my lewe gesien het. Later (toe ons nog jonk getroud was en onbesonne) sou ek ook sy aan en af drinkery wegpraat of verdedig of goedpraat of wegsteek want ek moet hom red van 'n slegte naam dalk? Hy was immers 'n jong en dinamiese ingenieur oppad boontoe. Later is ons seun, Sean-Jacques, gebore en voor ek my kon kry is hy 15 maande en platgetrek met 'n virus wat hom los met ergere breinskade. (Op die foto is ons gesin so paar jaar gelede, 'n goeie 15 jaar na Sean se breinskade.)
In die hospitaal sê die fisioterapeute: Dit hang van die ma van 'n breingestremde kind af in hoe 'n mate die kind se brein weer gaan herstel of nuwe bane vorm. Ek dink hier is die Superwoman werklik gebore. Ek gooi my alles in om die kindjie te oefen en reg te kry. Ek is swanger met Michelle, maar ek werk my dood in die dag (van 8uur tot 8 uur) om elke spier van sy pap lyfie te probeer oefen en te herstel. Saans is ek hondmoeg en sit wakker omdat ek bang is Sean gaan dood in sy slaap – nie dat hy ooit eintlik geslaap het nie. So gaan dit aan vir jare en jare. Ek is naderhand byna mal van bekommernis oor hy weer 'n stuipe aanval kan kry en doodgaan of oor hy dalk nie gaan regkom nie. Ek het daardie tyd net vir die Here gevra: Ek kan nie meer nie, ek soek vrede! Ek het elke dag gehaat wat ek dieselfde oefeninge oor en oor moes doen want van vordering was daar baie min sprake. Dit het bietjie vir bietjie gebeur en soms nie. En intussen probeer ek Michelle beskerm (en later Chantal) van mense se aanmerkings oor Sean of hul ophef oor Sean wat so oulik en dierbaar is en so mooi vorder. Hulle twee het nooit so baie aandag gekry nie, want die gestremde enetjie wat nooit grootword nie, kry alles. Amper soos 'n nuwe baba in die huis, maar hy bly altyd nuut. Hy bly altyd 'n baba. En as familie of vriende kom kuier, dan oooe en aaaa hulle oor hy so oulik is. Ek moes omtrent my meisies voorstoot en met hul spog om hul te red van verwerping. Want sien, ek moes mos sorg dat hul selfbeeld ongeskonde bly en dat hulle 'n relatiewe normale grootword gaan hê en nie met verwerping sukkel nie. Of nie sukkel met die
tipiese ding van 'n breingestremde in die huis: jou huismense raak skaam vir die lewe en vir die gestremde se snaakse gedrag in die publiek en raak al hoe meer kluisenaars. Of hulle raak al hoe meer afgeskeep want ma en pa gee heeltyd aandag aan die gestremde omdat hy soveel verg en die ander in die huis voel afgeskeep of onbelangrik. Ek kan vandag sê dat ek pragtige dogters het wat goed aangepas is en eintlik as gevolg van die gestremde in die huis heeltemal te volwasse is vir hul ouderdom. Dit is 'n goeie ding.
(Op die foto is ek en Anton toe hy nog in die weermag was en ek hom nog van homself wou red het! Ek dink ek het op die ou einde!) Toe ek eenkeer 'n vrouekamp bygewoon het van ons kerk, het ek vrede gevind wat die daaglikse 8 tot 8 oefening-ritueel aanbetref. My man het mos 'n motto: 'n Mens doen wat jy kan en mens gee wat jy het. Ek het besef dat my gestremde kind se redding en herstel nie van my afhang nie maar van God alleen. Vir Sy geliefde gee Hy dit in sy slaap het ek besluit en begin om my meisies (en Sean) meer te geniet en lekker goed te doen, soos buite stap, by die dam te gaan sit of dieretuin toe te gaan: eenvoudige goed wat natuurlik baie energie verg met die gestremde enetjie saam maar wat ek stadig en met so min moeite probeer aanpak as moontlik. Selfs winkels toe gaan was 'n missie. Ek het met Sean op die rug in 'n rugsakkie gestap, met een kind in die winkeltrollie se sitplek en een in die trollie se laaiplek. 'n Vrolike groepie.
Omdat ons verhouding met Christus meer intens geraak het met ons gestremde kind saam, begin ek toe wonder hoekom mense nie meer in hul gesinne oor Jesus praat nie. Dis mos net 'n kerkding meen almal. Ook in my grootwordhuis is daar min oor ‘diep’ sake gesels. Toe begin ek werk aan 'n Christen bordspel, Kruispad, wat die gesin rondom Jesus se woorde en dade gaan saambring. Ek het gedink: Ek en die Here gaan hierdie ding doen. Ons gaan uiteindelik gesinne rondom die Woord bymekaarbring en hierdie speletjie gaan nog wêreldwyd opslae maak omdat dit so lekker en eenvoudig die Bybelse waarhede by die gesin tuisbring. Ek gaan die wêreld mos nou red. Na 'n paar jaar se navorsing, harde werk (so tussen die kinders se kleuterjare deur) en baie bloutjies wat ek met uitgewers en drukkers geloop het, het ek die spel self finansier, laat druk en begin bemark – met die kosbare tyd wat ek gehad het tussen die kinders se versorging en voorskooljare deur. Groot gesukkel en groot teleurstelling in die wêreld wat ek nie kon red nie. Ek sit nou nog met speletjies in 'n stoortjie al het ek regtig probeer woeker, hoor. Ouers stel blykbaar min belang om met kinders oor Jesus goed te praat of te speel.
So gaan my lewe voort. Op skool probeer ek my kinders red van aaklige onderwysers of situasies waar ek dink hul word onregverdig behandel. Anton gaan studeer voltyds Teologie en ek moet die huishouding red van ondergang, besluit ek. Ek moet sorg dat ons kos in die huis het. Ek doen poppeteater wat bietjie geld inbring, en hou Survivor partytjies op die plot wat bietjie geld inbring. Ek verf muurskilderye vir mense wat bietjie geld inbring. Ek laat ons wonderbaarlik oorleef met die minimum, want ek moet die redder wees. Een ding moet ek van myself sê: ek het besluit om nie 'n werk te doen wat my energie steel nie. Energie was een ding waarvan ek min gehad het en as ek in 'n 9-5 job moes sit en 'n baas se nonsens opvreet, sou ek lankal Groendakkies se hoofdogter gewees het! My redding was (en is waarskynlik steeds) dat ek doen wat my gawes is en daarmee werk en weet dat die Here op een of ander manier die geld inbring vir kos en klere en meer.
So gaan my lewe aan. Ek skryf vir 'n tydskrif, Vonk, artikels oor meestal sukkelende kunstenaars, want ek moet mos hul loopbane en selfbeeld red. En ek is goed hiermee wat ek skryf 'n prentjiemooi storie van elkeen soos ek hulle sien. Ek skryf my boek Wee Monk’s Tale, the Secret of Immortality want ek en die Here moet die mensdom red van onkunde oor die Bybelgeskiedenis en van die demoniese rolprente wat vir ons kinders opgedis word. Die boek hou my besig vir 'n paar jaar, want dis navorsing, skryf, oorskryf, foute regmaak, laat proeflees, uitgewers soek, drukkers kry, naderhand maar self uitgee, want ek moet die wêreld se kinders red al glo min ander in my boek of gawe. Ek en die Here gaan dit doen.
Ek gryp in as ek dink my man word mishandel deur die Tradisionele kerk se Mafia-bestuuspan, want ek moet red. Nou nog sal ek my man wil reghelp as ek dink hy hanteer iemand of 'n situasie verkeerd, want ek moet hom en daardie ouens beskerm. Ek moet die kinders beskerm as ek dink hul kry nie genoeg aandag van Anton nie, ek moet worry oor ons finansies wat wie gaan dit red as ek dit nie doen nie? Tot nou toe het my reddingswerk dalk goeie vrugte afgewerp, maar ek moet nou besef ek kan nie meer red nie en my pos as redder bedank, want dit maak my mal, vreesbevange en neuroties.
So, ek het nou besef ek kan nie meer red nie. Ek kan nie eers my kinders of my man of die wêreld red nie. Ook nie vriende wat hulself vernietig met wat ook al nie, ook nie die hele arm bevoling wat nie kos het nie, want ek kan nie. Die Here kan uit klippe mense voortbring wat sy werk kan doen as my energie op is. Die Here gebruik ander om te help as ek nie meer kan nie. Want Hy is in beheer, nie ek nie. Dankie tog.
Ek probeer nou ontspan oor dinge waaroor ek nie beheer het nie. Laat God’s water oor God’s akker loop. Dit is nie elke dag so maklik nie. Dis net 'n verligting, dink ek. Ek moet minder doen en God meer toelaat om sy eie ding te doen. Of dit is wat ek wil hê of nie. Of my vriende daarvan hou of nie. Ek moet hierdie jaar na myself kyk en dit rustig vat. As ek dus minder energie het vir ander se probleme, is dit goed so. Ek beteken vir niemand iets as ek uitbrand nie. Ek het byna uitgebrand. Nou red ek maar weer: ek werk aan ons Kuierkerk se kinderkerkstelsel. Ek werk 85 lesse uit oor drie jaar. Dit gaan oor die boeke van die Bybel. Ek kan dit maklik doen, want dis my gawe en my ervaringsveld. Ek skryf nog my storietjies vir e-jongspan (www.ekerk.co.za) en as ek agter raak, so be it! Die wêreld gaan nie vergaan nie. My 200 boeke wat ek self laat druk het, is goed genoeg vir die 200 mense wat ek dit al voor gegee of verkoop het. Die feit dat ek nie 'n sent geld maak met enige skryfwerk wat ek doen of ooit gedoen het nie, is nie my probleem nie, want dis koninkrykswerk. Dis die Here se probleem of ons oorleef met Anton se salaris. Ek is nie 'n normale 8-5 werker nie, ek is 'n sendeling in my wese, neem ek aan: iemand wat met die Here se goed besig is, en Hy sal vir my sorg. Ek doen dit nie oor ek so heilig is of oor ek iets wil bewys nie, ek doen dit want ek wil. My leuse in die lewe is inlig, opvoed en vermaak. Dis hoekom ek ook die Bybelse plays skryf vir ons gemeenskap. Laat die wat dit wil kyk, kom kyk, die ander kan maar deur die 'opgewekte klippe' gered of ingelig word. Net verlede naweek vertel 'n ouerige en nog effens tradisionele egpaar vir my dat hul elke show van my gesien het en elke keer verwonderd is oor hoe ek die hedendaagse musiek inspan om God se woord te verkondig. Ek waardeer sulke mense intens.
Ek moet net nie begin wonder hoekom sien ek nie die ‘sukses’ van enigiets nie: God doen wat Hy moet doen om mense te red. En ek glo hy gebruik my klein pogings. Ek moet net nie oor die sin van alles te begin wonder nie. Dan word ek mal. Ek hoef nie die perfekte man te hê of perfekte kinders groot te maak nie of die perfekte gelukkige (volgens my) gesin te hê wat in 'n perfekte wêreld gaan instap nie. Geniet wat jy het en wat jy doen. Wees minder krities op jouself. Hou op redder wees. Dis Jesus se werk. Dankie tog.
So nou en dan gebeur iets om my te herinner die Here is besig: soos toe ek in die Pick and Pay loop eergister en 'n nie-blanke werker van die winkel kom na my toe. Hy sê: “Good morning, mrs. Van Zyl.” Ek is dadelik verdag en wonder wat soek hy van my en sê nie te vriendelik nie: “Goeiemore...” (want hoe op aarde ken hy my van?) Hy sê: “I want to tell you that I have read your book. I work with the kids in my township. We play soccer and I have meetings with them and we talk. And your book has inspired me very much. Have you finished the next one?” Ek is verstom en vra waar hy dit gekry het. Toe sê hy by sy baas se vrou.
Nou ja toe. Die Here doen wat Hy wil met wat jy vir Hom doen. Moenie verder worry nie. Ek sal probeer vir die volgende 50 jaar van my lewe. Gaan ek dit regkry? Who knows? Die ander opsie is om jou dood te bekommer oor alles: die kinders, hul toekoms, jou opvoeding van jou kinders, jou huwelik, jou man, jou vriende, jou geldsake. My vrese sal my mal maak, want ek dink in prentjies en dis nie mooi as dit met vrees gevul is nie. Ek is nie superwoman nie, ek het vroeër so gedink maar dit was in 'n ander lewe. Onthou jy nog die liedjie met die wyse woorde: Que Sera, Sera (Whatever Will Be, Will Be)
Que Sera, Sera
When I was just a little girl
I asked my mother, what will I be
Will I be pretty, will I be rich
Here's what she said to me.
Que Sera, Sera,
Whatever will be, will be
The future's not ours, to see
Que Sera, Sera
What will be, will be.
When I was young, I fell in love
I asked my sweetheart what lies ahead
Will we have rainbows, day after day
Here's what my sweetheart said.
Que Sera, Sera,
Whatever will be, will be
The future's not ours, to see
Que Sera, Sera
What will be, will be.
Now I have children of my own
They ask their mother, what will I be
Will I be handsome, will I be rich
I tell them tenderly.
Que Sera, Sera,
Whatever will be, will be
The future's not ours, to see
Que Sera, Sera
What will be, will be.
No comments:
Post a Comment