MAGIC, MOSTERDSAAD EN MALVAPLANTE!

Mev Doeminie is steeds besig om die ou koeie uit die sloot te grawe wat met Sean-Jacques te make het. Sean is die gesonde seun wat ons op 15 maande verloor het aan 'n virus wat hom met breinskade gelaat het. Ek sê verloor want die seun wat hy voor dit was, is dood in die hospitaal en die enetjie wat ons huistoe gebring het was maar 'n skaduweetjie van Sean. Soos 'n mens seker 'n kind se dood probeer verwerk, het ons deur hierdie ‘dood’ van ons seun geworstel, en worstel seker steeds. Ons moes worstel met die dood van ons drome vir hom en worstel met die dood van 'n sorgvrye lewe, gemaklike gesinsvakansies, ongekompliseerde skoollewe, gesondheid en toekomsplanne en ja selfs die dood van 'n nageslag wat die Van Zyl naam kan voortdra, dink ek. Klomp goed is daardie dag dood, maar wat nie dood is nie, is 'n klein wonderwerkie wat teen alle doemprofete se prognoses in toe nie op 'n hopie bly lê het en net verder spasties geraak het nie. Wat wel oorgebly het was die vrolike en gelukkige kind wat diep binne in die beseerde breintjie toe tog oorleef het... ‘And that has made all the difference’ (to us, and to the road we were forced to take...) Ons kan dieselfde sê oor ons lewenspad, soos Robert Frost in 1920 gesê het: I shall be telling this with a sigh, Somewhere ages and ages hence: Two roads diverged in a wood, and I-- I took the one less traveled by, And that has made all the difference.
Ek wil vertel van ons geloofspad vol dorings; 'n pad van geloof in 'n God wat gee en neem soos Hy goeddink, in geloof wat berge versit of nie en in geloof in mens se eie geloof wat gevaarlik is. (Op die foto is Sean-Jacques twee weke nadat hy breinskade opgedoen het as 15maande oue baba a.g.v. 'n breinvirus. Al wat oor was van hom, was sy glimlag.)
Na die ergste skok en stof gaan lê het en ons tuis sit met 'n breingestremde kind wat niks kan doen nie en vir wie ek heeldag met fisioterapie na die lewe toe moet teruglok, begin mens mos maar oor jou geloof dink. Het God ons gestraf vir iets? Gaan hy ons binnekort weer straf vir daardie selfde iets wat ons nog nie mooi weet wat nie? Het ons te min kerk toe gegaan? Te min gebid? Te min geld gegee vir die kerk? Nie ons ouers geëer nie? As jy agterkom shit happens en jy is maar een van die met wie dit ge-happen het, dan begin jy wonder of jy iets aan die situasie kan verander. Jy is eers in so 'n gemorsput van depressie dat jy nie die krag het om in jou kar te klim om Pick-a-Pay toe te gaan om die nodige kos vir die gesin te koop nie. Jy lyk sleg en vermy almal want jy het gefaal. Iemand het jou gefaal. Dit moet God wees, want jy is darem nie so sleg nie. Mense kom bid vir jou en jy sien geen sin daarin nie. By die kerk bid hulle vir jou en die kind. Jy weet dit gaan nie help nie, hoekom sal dit? Watse magic gaan jou kind vir jou teruggee?
Dan sit jy eendag in die kerk en 'n preek praat net met jou: “Heb. 11:1: Geloof is om seker te wees van die dinge wat ons hoop, om oortuig te wees van die dinge wat ons nie sien nie... 19 (Abraham) was daarvan oortuig dat God by magte is om uit die dood op te wek, waaruit Abraham vir Isak ook, om dit so te stel, terug ontvang het...” Jy sit regop want wat wil die Here vir jou sê? Nee, dink ek, ek hoor verkeerd. Sulke goed gebeur nie. Hoekom sal God die kind so laat siek word en hom dan weer so genees? Sinneloos. Buite die kerk sê my man, Anton: “God gaan vir Sean-Jacques genees.” Dis wat hy gehoor het. Ek wonder nog hieroor, wil nie te gou vertrou nie. Daardie week kry ek oorweldigende boodskappe, sommer op tv by iemand waar ons braai waar ek toevallig voor die tv verbyloop en die aanbieder sê: “God het my kind se breinskade genees as gevolg van my geloof en gebede...”. Ek ry Pretoria toe met Sean vir 'n doktersondersoek en die nuus is gewoon: geen verbetering, epilepsie neiging. Op die radio speel 'n lied net toe ek by die huis indraai: “God will do miracles when you believe... when you believe, when you believe...” tot ek stop. En die aanbieder sê: “Het jy gehoor? God wil vir jou 'n wonderwerk doen deur jou geloof. Glo jy dit?” Ek moes toe nou sê: “Okay, okay, ek glo dit! Dankie Here!”

(Op die foto is ons sitkamer na Sean se siekte, ingerig as 'n permanente terapie-kamer sodat ons dag en nag kan oefen om sy beseerde breinselle weer reg te help.)
En soos menige gelowiges voor my en na my, beland ek in 'n mallemeule maalkolk van geloofsgedagtes wat basies insluit: Ek moet dit net glo, en God sal my geloof beloon; Jy moet net geloof soos 'n mosterdsaad hê en dit sal gebeur; spreek dit en dit sal gebeur want jy herinner God aan sy beloftes; laat elke ou wat 'n geloof- of gebedsgeneser is vir hom bid, dit verbeter sy kanse op genesing; dit wat jy glo, sal gebeur (Die ewige SECRET!); ons bou 'n huis met trappe want jy moet weet, een van die dae klouter hy nes enige ander peuter daar op en af; ek trek sommer sy doeke uit en sy onderbroeke aan en glo dat die doeke nou oorbodig is want as jy dit glo, moet jy tot die daad oorgaan... (groot fout... onderbroeke vat nie nommer twee goed nie... ja, ook nie nommer een nie). Hiermee saam sal enige super-Christen vir jou vertel dat jy jou lewe moet skoon kry: bely jou sondes, ook die wat jy nie eers van weet nie, jy weet soos toe jy daardie jaar karate geneem het, of toe jy daardie dag in 'n Moskee was in Turkye of toe jy Queen geluister het op skool; smyt enige voorwerpe uit jou huis wat dalk demonies kan wees: dit sluit in alles van Egiptiese skilderye tot die bonsaiplant of is dit die malvaplant (soos Koos Kombuis tereg gesê het?). (Op die foto is Anton en Sean en Michelle - pas gebore, sowat agt maande na sy siekte.)
Nou ja, as jy al die takies afgehandel het en jy voel so skoon soos 'n engel, dan moet jy ook waak oor elke keer wat jy dalk bietjie swak word in jou geloof oor die genesing. Want, jy en jy alleen is verantwoordelik daarvoor as God nie jou gebed verhoor nie, want sien, jou ongeloof bepaal die uitkoms. En hieroor is Super-Christene baie duidelik. As genesing nie plaasvind nie, is dit nie God se skuld nie, dit is jy wat twyfel of jy wat onbeleide sondes het! Nie? O, nee, dan moet jy gaan soek, suster, want jou voorouers het dalk onbeleide sondes gehad of vloeke op hulle... Gaan soek, gaan soek... Jy soek jou malle verstand af en elke keer as jy na jou kind kyk, dan wonder jy hoekom jy so sondig is en onrein want dis jou skuld dat jou kind so krepeer. Jy gaan van Stilfontein na Stanger vir gebede by groot manne... jy wil met alle geweld by TB Joshua uitkom, want hy genees. Ons is uiteindelik bespreek op 'n vlug Nigerië toe en die kaartjies is betaal en Geelkoors inspuitings is gekry. Ons het soos ons moes ons name deurgestuur sodat TB Joshua kan bid vir die name en wie moet kom, maar toe is Sean nie op die lys wat moet kom nie, net ek en Anton. Maar ons besluit om ons kind saam te neem na die haglike omstandighede en slaapplekke by die TB Joshua kerk. God sal mos sorg. Hy wil dalk net ons geloof toets. Als sal uitwerk. God is in beheer. Ek bid en bid dat God ons nie op 'n 'wild goose chase' moet stuur nie.
Als wat ek van TB Joshua gelees en gesien het, glo ek is waar en rein en edel. Hy is beslis 'n Godsman. Nie soos ons gewoond is nie, maar daar in Nigerië werk God beslis anders met gelowiges as hier aan die Suidpunt van donker Afrika. Ek vra almal om te bid, want hierdie is ‘n groot en ongerieflike stap in geloof met 'n klein breingestremde seuntjie so op die vliegtuig in vuil Afrika in. Ek vra God om my geloof sterk te hou, want jy moet jouself behoorlik opsweep en positief hou sodat jy kan bly glo in wat jy doen, veral as Super-Christene hul snaters oor alles oop en toe maak. Twee dae voor die vlug word die toer gekanseleer. Dit was tien teen een ouens wat net uit ons arme gelowiges wou geld maak en dit werk toe nie uit nie. My teleurstelling in God ken geen perke nie. Anton aanvaar dit so as deel van die geloofspad. Dit neem my weke om hieroor te kom. Kan God nie net een ding laat uitwerk nie? Ek bedoel, my geloof staan soos 'n ligtoring, my geloof is nie eers meer so groot soos 'n mostertsaad nie, dit het gegroei tot 'n hele boom. Ek bedoel, mense sit onder die boom, en ek getuig en vertel vir almal wat wil hoor en nie hoor nie wat God alles gaan doen met my geloof en met Sean. Vernedering is seker maar deel van mens se geloofspad. Ek staan weer op en besef dat God ons wel gespaar het van heelwat ongemak en mislukking dalk? Hy het seker ander planne.
Dis maar een storie in 'n boek vol van my planne wat ek al gemaak het om God se arm te buig om te doen wat ek wil – en ja, natuurlik glo ek ook dis wat Hy wil, want ek en Hy gaan mos berge verskuif met hierdie wonderwerk. Intussen gaan elke dag soos die vorige, ons oefen Sean se onwillige spiere en breintjie wat bitter bitter stadig vorder, sien die dokters en terapeute, versorg my twee dogters, ruil Sean se doeke, maak kos, koop kos, en so aan. Niks verander nie. Ek stoei voort met God. (Op die foto bo is ek en Sean en Michelle - ons moes almal die beste maak van 'n baie uitdagende situasie, ook Michelle en Chantal wat later bygekom het. Op die foto regs is Sean in 'n tipe loopraam wat ons gebou het om hom te help om weer te kan loop. Links tydens 'n dieretuin uitstappie in 2004.)
Ek en Anton het in 1998 en 99 die Lynwoodrif Bybelskool oorsigkursus en diepte kursusse gedoen en so bietjie meer geleer oor God en sy plan met die mens. Mens kom seker maar agter op jou geloofspad dat alles nie gaan oor jou eie gemak nie en nie gaan oor die sterkte van jou geloof nie. Daar is baie voorbeelde in die Bybel van groot geloofsmense en kleintjies wat nie geglo het nie en tog het God gedoen wat Hy moes. God doen wat Hy wil soos hy wil. Ja, jy moet glo dat Hy alles ten goede sal laat meewerk, nogtans nie soos jy wil nie. Mens kom seker maar mettertyd agter dat jou eie gebede net soveel krag het soos die volgende geloofsgeneser s'n, want God kan werk deur wie Hy wil. Jy kom agter dat dit nie vir God saak maak watse skilderytjies in jou huis hang nie. Hy doen wat Hy wil. (Op die foto is Michelle by Sean op 'n tipe kruipraam om hom te help kruip. Hy het meestal net daarop gelê en geglimlag. Ek moes die kruipwerk doen, so kan die eelte wat nou nog aan my kneukels is getuig.)
Ek glo God waardeer ons geloofsdade, want dit wys ons herken hom as God en Vader. Maar Hy gaan nie die heelal laat onstpoor omdat jy ongerieflik is nie of omdat jy tien uit tien gekry het vir 'n skoon huis nie. Ek dink Hy wil maar net hê ons moet weet Hy weet die beste. Hy sal sorg, in die goeie en slegte tye. Ek glo nie meer die duiwel spring op jou omdat jy 'n Oosterse plant in jou huis het of 'n Oosterse gevegskuns beoefen nie. Ek soek deesdae eerder die Here in alles voor ek die duiwel in alles soek. Almal is nou die joos in vir Lady Gaga se Judasliedjie. Sy is 'n kreatiewe siel wat maklik misverstaan word. Ek gaan lees self wat Lady Gaga skryf in haar liedjie oor Judas. En vir my lyk dit net of sy 'n stryd het met die Judas kêrel, en sy weet Jesus is haar virtue (haar reinheid, haar redding), maar soos baie van ons, kan sy nie wegbly van die slegte nie, net soos Paulus gesê het: "Die goeie wat ek wil, doen ek nie, maar die slegte doen ek!" As Gaga sing van die ‘King with no crown’, dan praat sy van Judas. Hy is net so bekend soos Jesus oor al die eeue heen, maar was nooit 'n koning van enige aard nie - dalk die koning van verraad; almal ken die Jesus verhaal en ken dus die Judasverhaal net so goed.
EK WENS... Ek wens Christene wil ophou om die duiwel in alles en almal te sien. Sien Christus se kreatiwiteit, sy grootheid en sy genade in alles. Ek wens Christene wil ophou om ander mense en ander Chrsitene te veroordeel: elkeen is op sy eie geloofspad en as jy dit nie verstaan nie, moenie jou onkunde en gebrek aan insig so aan die groot klok hang nie. Ek wens Christene wil ophou om hul geloof te verdien: Jesus het dit reeds gedoen aan die kruis. Ontspan nou en gaan wees 'n seën vir die wêreld soos Jesus was. Ek glo dis al begeerte wat hy vir ons het. As jy heeltyd fokus op hoe om beter, skoner en heiliger te word, gaan jy jouself en almal om jou mal maak. En jy gaan niks vir die koninkryk beteken nie.
Na al my gestoei met gebed, met my geloof in genesing, en my daaglikse roetine van oefen, terapie en slim toestelle bou, is Sean nie genees soos ons wou nie. Hy het nie een oggend opgestaan, soos ek baie gebid het, en skielik is al sy breinselle 100% reg en werkend nie. Hy is vandag 18, dra nog doeke, en hy is vroliker en gelukkiger as geen ander mens wat ek ken nie. Hy dink hy is wonderlik en dat almal altyd bly is om hom te sien. Hy het geen inhibisies nie, geen geloofsvrae nie, geen worsteling met God nie, en hy is net 'n seën vir almal om hom. Hy is gasvry, laat almal altyd goed voel, hyself voel nooit verneder of onvergenoeg of in die gesig gevat nie. Hy glo hy is goed genoeg net soos hy is. Dit is hoe ons moet wees. Hy is volkome genees van alle aardse emosies, kwellings en waansin - in sy menswees en in sy gees. Ek ken niemand wat dieselfde kan sê nie. Ek wens hierdie genesing vir alle mense op aarde.
Ek het al gewonder wat mens vir jou kinders kon wens in die lewe: 1. 'n Gesonde selfbeeld wat gegrond is op wat Jesus van jou dink en nie die skewe beeld van wat jy of ander van jou het nie. 2. En 'n onvoorwaardelike liefde vir mense om jou, sodat jy hul kan verstaan en liefhê sonder vooropgestelde idees of oordeel. Beide die twee goed, het my seun. Ek bid dit vir my dogters, Michelle en Chantal, toe in die lewe. Ek dink dis al hoe 'n mens ooit jou volle potensiaal kan bereik. En ek bid dit vir al my vriende. (En ja, vir wat dit werd is, ek dink nog verjaarsdae en kersfees daaraan dat ek dalk gaan wakker word en die Here het wonderbaarlik vir Sean-Jacques in die nag genees, soos wat ek diep-diep in my hart nog altyd hoop... maar ek verstaan, ons aanbid nie 'n God wat magic doen nie, maar een wat die beste vir ons beplan en gee. En ek sien uit met alles in my na eendag in die hemel as ons almal volkome genees gaan wees en geen pyn meer ken nie.)
Intussen is ons elkeen op ons eie geloofspad...
THE ROAD NOT TAKEN. Robert Frost. 1920.
Two roads diverged in a yellow wood, And sorry I could not travel both, And be one traveller, long I stood, And looked down one as far as I could To where it bent in the undergrowth; Then took the other, as just as fair, And having perhaps the better claim, Because it was grassy and wanted wear; Though as for that the passing there, Had worn them really about the same, And both that morning equally lay In leaves no step had trodden black. Oh, I kept the first for another day! Yet knowing how way leads on to way, I doubted if I should ever come back. I shall be telling this with a sigh Somewhere ages and ages hence: Two roads diverged in a wood, and I-- I took the one less traveled by, And that has made all the difference...

VLIEGKAARTJIES VIR DISNEY WORLD MAAR ONS LAND IN NIGERIë!

Mev. Doeminie se Annus Horribilis-verhaal is nie volledig as ek nie hierdie verhaal vertel nie. Dis ‘n heel ander Annus Horribilis... 1994. Nee, dit het so niks met Mandela se vrylating te doen of die eerste demokratiese verkiesing nie; dit het niks te doen met ons almal wat ‘n arsenaal koeëls longlife melk en blikkieskos versamel het vir die groot swart oordeel wat kom nie. Inteendeel. Ek het dit heeltemal gemis toe my eie vrot jaar my vaskoek en begin versmoor. Was dit erger as my 2010 annus horribilis? Ja. Beslis. Maar ek het toe nie geweet ek moet skryf om die vrot uit my gestel te kry nie. Ek het toe nie geweet dat God eintlik regtig in beheer is nie.
Verbeel jou jy beplan ‘n gesinsvakansie: Disney world! Vir weke, maande, jare beplan jy dit. Jy weet al wat jy gaan dra, wat jy als gaan besoek. Jou visums is reg, jy kan die taal praat selfs, jy weet dag en datum waar jul gaan wees en wat jul gaan besoek, waar jul gaan bly en watter kar jul gaan huur om als te sien. Almal is gepak. Die vliegtuig styg op. Jy kyk movies bo in die lug en eet lekker vliegtuigkos, voel so nou en dan of jou Kaartjies na Universal studios en die Disney Theme park nog veilig in jou sak is. Die vliegtuig land. Die vlienier heet jou welkom in Nigerie. Nigerie? Jy proe aan die woord maar dit smaak nie reg nie. Jou brein registreer nie mooi nie. Jy klim uit die vliegtuig en dit lyk nie soos Disney World nie. Dis woes warm. Dit lyk boomloos, vol geboue, vol misdadigers en erg derdewêrelds. Dit neem jou ‘n ruk om te registreer dat jou bestemming verander is sonder jou medewete. Die onregverdigheid, die teleurstelling en die vreemde taal en gebruike wat jy nie verstaan nie, wil jou oorweldig, maar jy sit nou daar. ‘n Gesinsvakansie in Nigeriê. Jy bid dat die nagmerrie verbygaan. Jy bid weer en weer. As die skok oor die fout wat ingesluip het tot jou deurdring en jy klaar jou vloermoere gegooi het in elke denkbare kantoor waar jy kan, moet jy berus. Jy is nou in Nigerië. Vir die volgende hoe lank moet jy jou aanpas by hierdie lewe. Dis moeiliker want als is anders as wat jy gewoond is, maar as jy die toeristekantoor besoek, dan besef jy, sowaar, hier is ook interessante plekke en dinge om te besoek. Disney World was jou eerste keuse, maar hoe langer jy in Nigerië sit, hoe interessanter en makliker raak dit.
Die lang inleiding is nodig om te vertel van ‘n kind wat normaal gebore is, wie se toekoms rooskleurig was en wat ‘n breinvirus opgedoen het. Ons as ouers het ‘n ander bestemming en droom vir hom gehad, maar ons vliegtuig het op ‘n ander plek geland en ons moes aanpas, 180 grade omdraai, radikaal, onomkeerbaar, onvergeetlik, pynlik en tog nie onaanvaarbaar of totaal onaangenaam nie. Ek het al genoem dat Sean-Jacques (op die foto in 2005) wat nou 18 is, het op 15 maande ouderdom ‘n breinvirus opgedoen, twee weke in die hospitaal was wat vir ons hel was en toe word hy die wêreld ingelaat in ‘n vegetatiewe staat. Ek hoor ek is swanger met Michelle in die hospitaal terwyl ek by hom waak. Ek kan nie in menslike taal oorvertel wat daardie jaar alles deur my gewonde kop gegaan het nie. Ek was soos ‘n zombie en het dag vir dag oorleef op niks. Nee, nie niks nie: daar was die normale daaglikse gevoelens en roetine: Geen hoop, voer die slap pap teelepel vir teelepel in sy keelgat af, groteske vrees vir God, gee hom bottel en vryf sy keel sodat hy kan sluk, vrees vir mense, vee die kwyl en kos af wat nie ingegaan het nie, vrees vir my toekoms, maak doek skoon, vrees vir my gesondheid, oefen die pap spiere, vrees vir die lewe en die geboorte van die ongebore Michelle, onbeholpenheid wat jou wil oorweldig. Jy wil nie opstaan in die oggend nie. Daar was slapelose nagte waartydens jy die asempie van ‘n kind wat in jou seun se bed lê, sit en dophou omdat jy bang is hy hou op asem haal of hy kry ‘n ergere epilepsie aanval. Hy het nie geslaap nie, die dingetjie. As hy aan die slaap raak, ruk hy homself wakker en sy spiere (wat agv die skade op daardie deel van die brein, geen beheer het nie) kom nie tot rus nie.
(Op die foto is ek en Sean in 2002, 8 jaar nadat hy breinskade gekry het. 'n Leeftyd later.)
God was die groot een wat ek gevrees het. Hy was vir my toe onbetroubaar, hard, ongenaakbaar, wreed, ondeursugtig, onbarmhartig, sonder liefde, sonder simpatie, en veral was Hy onbereikbaar. Ek het gevra: Hoe kon Hy nie my nagtelike versugtinge hoor nie. My gesmeek om een nag te kan slaap. Dat my kind net ‘n nag deurslaap. Dat ek hom genoeg en reg oefen sodat hy met die ses maande doktersbesoek darem self kan sit (wat nie gebeur het nie en wat tot gevolg gehad het dat die dokter ons vertel dat dit omtrent die hoeveelheid is wat sy brein en liggaam sal vorder!). My sitkamer word ‘n terapiekamer. Ek oefen met my moëe swanger lyf my kindjie dag en nag. Hy smile net van al die dosisse Epinuton (swaar medikasie vir epilepsie). Ons ry maandeliks van Pietersburg af na Pretoria om ‘n Neorologiese Fisio terapeut te besoek. Sy gee ‘n maand se oefeninge en ons moet elke oefening met elke spiertjie 2000 keer herhaal. Nee, hy moet dit 2000 keer herhaal. Ek mag nie vir hom dit doen nie. Ek moet sy spiere knyp, mooipraat en smeek en bid dat hy sy arm optel... 1... 2... 3... 4... skryf dit neer. Mooi, 4 keer. Voor die maand om is moet dit 2000 keer gebeur want dan vorm die brein weer sy neurobane of what-the-friggen-ever. Ek moet man alleen sorg dat die beskadigde breinselle weer leer wat om te doen. Dis die ma se werk, vertel almal wat weet en nie weet nie. Dit is nag. Dit is donkernag. Ek is swanger. Ek kan nie anti-depressante, angspille en chemiese gemors in my en my ongebore kind se liggaam injaag nie. Want wat as... sê nou net...? En Anton vlug werk toe, met sy anti-depressante. Sy ma help my so ver sy kan met haar seer gewrigte. Sy is 'n engel in die tyd. Ouma Martie. Sy maak kos en is net haar rustige self. Sy en Oupa Piet.
Ek is vreesbevange met Michelle se geboorte maar alles loop toe wonderlik reg. Dankie Vader. En so ook tussen die geoefen en gestoot van looprame, so maak Chantal ook haar opwagting twee jaar later. (Ja, die huwelik het dit toe oorleef, Dankie Here.)

(Op die foto is ek en Chantal links en Michelle in 2002 in Hartbeespoort.)
Maar ek wil nie vertel van die jare se gebede, se hoop en geestelike groei en val en opstaan en stoei wat gevolg het nie. Ek wil nie nou vertel van hoe Sean se halwe lewetjie vir ander mense besielend was nie en hoe hy ander se lewens geraak het in sy 18 jaar nie. Ek wil vertel van die snaakse goed wat toe gebeur met ons daar in die vreemde plek waar ons ons bevind. Waar ons die vreemde taal moes aanleer van breingestremdheid, die plek waar ons moes leer om alles te hanteer: die vreemde kyke en opmerkings, mense wat ons vermy, kinders wat my kind terg en seermaak, vreemde situasies wat ons op die ou einde maar net laat lag het.
My kind is nou 18, sy maats skryf hierdie jaar matriek. Hul ma’s jaag op en af skooltoe vir ekstra matriekklasse want die onderwys boikotte en baie vakansiedae en dinge is eens te veel vir ‘n normale moeder en moenie die matriekafskeid vergeet nie. Want kyk, mevrou se pragtige dogter of seun moet net volgens die nuutste modes geklee wees. Parys se modehuise is selfs nie goed genoeg nie. Intussen probeer ek vir my seun die goedkoopste broekiedoeke in die land opspoor, want hy dra nog doek op 18. En ek moet daagliks skoonmaak: ja, nr. Een en twee en soms als gelyk in tornadiese proporsies. As ek die dag ‘n mooi baadjie of hemp spesiaal vir hom koop, vroetel sy dom en altyd besige vingertjies die goed so onder sy borskas in dat jy naderhand nie meer weet wat het hy aan nie. Hy torring sy doeke, skoene en baadjies stukkend want sy hande moet vroetel en torring. Maar hy kan darem sy hande gebruik, so effens. Nou wel nie om matriek te skryf nie. Hy loop darem. Ek onthou die dae toe hy nog (tot op 8 jaar) op sy boude geseil het en ek leerbroeke moes maak want ‘n materiaal broek hou net ‘n uur. Die leerbroek het darem ‘n dag of twee of week gehou voor ek moes patch.
Ons leer ons kinders, moenie met vreemdes in die dorp praat nie, ja, ignoreer sommer die bekendes ook, mens weet nooit wat gaan in hul huise aan nie. My kind kan nie in die dorp loop sonder om te babbel (want dis nie gesels nie) met elke vreemde mens op straat nie. Hy gooi sommer by: ‘n soen, ‘n kielie (op vreemde plekke soms) en ‘n druk, as dit lyk of die angs die arme vreemdeling nie heeltemal onderkry nie.
Eendag gaan ons gesin, ek en Anton, Sean en Michelle en Chantal, na ‘n buitelug restaurant hier naby Hartbeespoort (ek mag nie die naam noem nie, anders spoor hul ons op!) – ons bestel pizza en die kinders speel op die klimrame. Sean kon toe al bietjie loop en so waggel hy daar rond met sy lang lyf. Hy maak toe sy doek heeltemal sopnat en ek moes dit uittrek by die kar, maar trek toe net sy kortbroek weer aan aangesien ek nie ‘n skoon doek ingepak het nie. Ons gaan mos net pizza eet en huistoe gaan. Wat is die kans... Hy staan nog so en winddroog word... en ek sien toe skielik hoe hy sy een been so skeef draai en skud en so wrintiewaar val daar ‘n goedgevormde kluit uit op die grasperk. Vir ‘n breukdeel van ‘n sekond weet nie ek of hy wat om te doen nie. Maar met my kennis van James Bond se seepgladde bewegings, spring ek uit my stoel, lig my kind weg van die gedoente en plaas ‘n lekker plat klip bo-op die kluit. Alles het so vinnig gebeur dat niemand ‘n oog geknip het nie, behalwe dalk ek. (Op die foto is ek en Sean tydens so eetsessie...)
‘n Ander keer probeer ons gesin die Aardklop kunstefees in Potchefstroom bywoon. (Op die foto is Anton en Sean by Aardklop in Potchefstroom). Ons kan nie die teatergoed bywoon nie, want Sean is te luidrigtig. Ons sit so in Huisgenoot tent rond of loop deur die stalletjies wat ‘n uitdaging is met hom want hy groet almal en vat aan almal. En dwaal weg as jy hom nie aan sy arm agter jou aansleep nie. Maar heeltyd trek hy sy broek aan die een kant op want die ding lyk my is te groot en pla hom. Ek besluit in my wysheid as moeder dat sy broek ‘n belt kort. My handsak het net die regte belt aan en Anton moet nou die belt aan Sean se broek kry. Sean hou niks van die nuwe verwikkelinge nie. Kyk hy is dood-happy as dinge loop soos hy wil maar as jy iets doen wat vreemd is, dan gil hy. Sean val op die grond neer en begin skreeu en skop en wurm. En hoe meer hy skreeu hoe meer probeer Anton hom wys wie is baas en uiteindelik is die belt aan. Die toeskouers het toegeneem en ek wou begin geld vra vir die unieke vertoning. Want daar lê Sean toe en skreeu en tantrum gooi so op die gras en lig sylyfie so op met sy voete. Vloermoer by uitstek. Hy was toe 10. So dans hy op die grond rond en gil vir nog tien minute. “Ek dink jy moet maar die belt weer afhaal,” besluit ek en Anton takel hom weer. Die Sekuriteitsmanne het nadergestaan, maar die afhaal was genadiglik makliker as die aansit. En daar is Sean weer happy. Ons stap voort en hy groet en soen almal wat wil en nie wil nie. (Op die foto is Sean tydens 'n besoek aan 'n wildplaas - dit is hoe hy met 'n verkyker kyk.)
So gaan ons lewe voort. Hy is nie soveel anders as ander tieners nie. Hy kan nie mixit op ‘n foon nie – dit doen hy orals op straat sommer so in jou gesig. Hy is lief vir fliek. Hy kan nie ‘n 3D fliek kyk nie, want die bril is een te veel vir hom. Hy kyk alles: aksie, animasie, komedie, bangmaakflieks – nie dramas nie, en hy gil en gesels uit sy hart saam, tot my tienerdogters se groot verleentheid in die teaters. Mr. Bean is sy hero; en Tom en Jerry en Scooby Doo (met laasgenoemde twee skreeu hy uit volle bors van angs vir die spoke of van angs vir Jerry wat moet wegkom). Hy kan amper al mr. Bean (van die tv) se woorde praat. Dis maar min. Hy loop soos mr Bean en lyk sommer soos Bean. Ek wens ek kan hom eendag London toe vat om mr. Bean te ontmoet! Hy sal flou val: ek bedoel Mr. Bean! Sean sal hom opsoen! Hier is hoeka 'n vriend van ons, Wikus Hatting met sulke groot oê wat vir Sean groet soos Bean. "helloo!" dan raak Sean mal. Hy glo vas Wikus is Bean.

Hy kan bulle skree en scrum roep, en skreeu uit sy keelgat vir alle rugby. As daar 'n mooi meisie op tv is of 'n fashion show wat my dogters kyk, dan sê hy: Mooi. Deesdae is Doreen Coetzee, Rene' my vriendin, se drama-dogter vir hom die mooiste!
Hy is gelukkig. Hy staan met sy twee voete in die hemel. Ek het hom lief soos hy is, want dis wie hy is. Hy is volmaak. ‘n Super Christen (jul onthou mos dis die ouens wat geen sonde of foute het nie, wat heiligmaking onder die knie het en graag ander vertel hoe om die status te bereik) sê eenkeer van 'n gay persoon: ‘God het hom nie so gemaak nie. God maak nie foute nie. Hy skep mense perfek.’ Wel, weet jy: Shit happens. Die wêreld is nie perfek nie. Kyk na die brein- en fisies gestremdes om jou. Foute sluip in. God werk met foute. God raak mense aan met ander se foute. Met jou foute. Met jou kind se foute. God slaan reguit houe met krom stokke. (Ek dink buitendien dat alle mense met breinskade grootword: die wêreld en ons ouers doen ons bes om 'n ongeskonde leliewit kinderbrein in 'n boksie vol sekere denkepatrone en fobies en reëls in te forseer sodat daar besliste breinskade is voor die kind nog uit die laerskool uit is.)
Ek wil dus graag moed in praat vir jou mevrou en jou meneer wie se vliegtuig nie gearriveer het op die regte lughawe nie. Joune het dalk geland in Gay-town of in Baby-ville. Jou seun of dogter het vir jou kom vertel hul is homoseksueel, of hul verwag ‘n buite-egtelike kindjie of hul trou met iemand van ‘n ander ras. Weet jy, gooi jou vloermoer, kom oor jouself en jou skok en jou vrese, geniet die nuwe land en taal en besienswaardighede. Jy het ‘n keuse om dit te doen of andersins kan jy in sak en as sit en jou kind verloor. God maak nie foute nie. Jy is reg. Hy werk met foute. As jy foutloos is kan Hy nie met jou werk nie. Of met die mense om jou nie. Jou kind is perfek, maak nie saak, wat die wêreld of jou eie sienings dalk aan hom gedoen het nie. Aanvaar hom of haar 100% met poefdoeke en al. Eintlik het jy nie ‘n keuse nie. Jy doen dit of jy verloor. Vir God is hy perfek met sy foute. God het hom lief net soos hy jou liefhet - vir jou wat dalk volgens jou bogemiddelde intelligensie geen foute of breinskade het nie.

En ek wil bysê: Gestel jou vliegtuig land nie eers in 'n ander land nie, gestel hy stort neer iewers in 'n woestyn en jy is die enigste oorlewende... Dan het jy darem nog foto's en herinneringe van vorige vakansies wat absoluut asemrowend was!